Szulerzy

W Szulerach gracze biorą udział w grze w primero, prekursora pokera. Naiwniak znajdujący się po lewej stronie, zajęty swoimi kartami, nieświadomy, że starszy szuler podpowiada swojemu wspólnikowi uniesioną dłonią w rękawiczce (odsłonięte koniuszki palców pomagają lepiej wyczuć zaznaczone karty). Po prawej młody oszust patrzy wyczekująco na chłopca i sięga za swoje plecy, aby wyciągnąć ukrytą kartę ze spodni. Żadna strona nie może zobaczyć ani wiedzieć wszystkiego, czego by chciała. Są rzeczy, których widz nie może obserwować, chociaż postacie mogą, i rzeczy, których postacie nie mogą zaobserwować, a widz może. Scena jest skonstruowana jako cykl widzenia i niewidzenia, wiedzy i ignorancji, zaufania i oszustwa. Chłopiec wierzy w niewidzialność swoich kart. Oszuści ufają w niewidzialność swojego planu. Muszą oni też ufać własnemu sojuszowi. A coś, co widzi widz, sugeruje, że to zaufanie może być niesłuszne. Caravaggio potraktował ten temat nie jako karykaturę występku, ale w sposób powieściowy, w którym interakcja gestu i spojrzenia wywołuje dramat oszustwa i utraconej niewinności w najbardziej ludzkim z pojęć.

Szulerzy zainspirowali niezliczoną ilość obrazów o pokrewnej tematyce namalowanych przez artystów z całej Europy.

Pomóż nam i przekaż darowiznę, abyśmy już tej jesieni mogli wydać nową wersję DailyArt: http://support.getdailyart.com