Droga do Vétheuil

Kluczowy dla francuskiego impresjonizmu artysta, Claude Monet był przede wszystkim pejzażystą malującym efekty gry świateł w wyjątkowy sposób. Urodzony w Paryżu, dorastał w Normandii, uczył się malarstwa w plenerze w towarzystwie Eugène Boudina i Johana Bartholda Jongkinda. Przez dłuższy czas w latach 70 XIX wieku, mieszkał w Argenteuil na zachód od Paryża, nad rzeką Sekwaną, w 1878 przesniósł się jeszcze dalej na zachód do Vétheuil. Zamieszkał tam na ponad trzy lata, wraz z żoną, Camille i ich małym synkiem. Był to dla nich czas trudności finansowych, dlatego wynajęli dom wspólnie z drugą rodziną noszącą nazwisko Hochedé. Dom, który dzielili znajdował się przy głównej drodze do Vétheuil i tej nazwy użył Monet malując swój obraz. Namalował on pięć różnych wersji drogi od strony La Roche Guyon, a prezentowany przez nas dzisiaj jest ostatnim z tej serii. Trzy spośród nich ukazywały zimową drogę pokrytą śniegiem i stanowią przykłady słynnego efektu Moneta, zwanego 'effets de neige' (efekt śniegu). Dzisiejszy obraz natomiast ukazuje drogę jesienią. Kolorowa paleta artysty najmocniej widoczna jest w wizualizacji drogi, niknąca w oddali, jak gdyby w położonym centralnie punkcie - jest to klasyka kompozycji pejzażu. Obraz nabył młody Duncan Phillips a w przyszłości stał się częścią jego słynnej kolekcji udostępnionej publicznie w 1921 r. To Phillps dostrzegł istotną rolę Moneta dla całego pokolenia amerykańskich malarzy, którzy wyjeżdzali do Giverny, aby studiować francuski impresjonizm, ze wzgledu na pejzaże pełne gry świateł autorstwa Moneta. Sam artysta miał rzekomo kiedyś powiedzieć, stojąc przed swoim domem, żywo gestykulując "Oto moje studio!"