Raniąca się w udo Portia

Elisabetta Sirani to włoska malarka i drukarka epoki Baroku. Odniosła prawdziwy sukces w swoim krótkim życiu; stała się najsłynniejszą artystką-kobietą w Bolonii i założyła akademię dla kobiet artystek. Uczył ją ojciec, uczeń Guido Reni i uznany malarz szkoły bolońskiej. Kiedy stał się niepełnosprawny, jego pracownię i studio przejęła Elisabetta, a miała wtedy 16 lat. Błyskawicznie odniosła niezwykły sukces. Nie bez znaczenia był fakt, że sama Bolonia była znacznie bardziej postępowa od pozostałych miast włoskich i potrafiła  z radością powitać sukces kobiety. Nadto, wyszkoliła ona licznych uczniów, zarówno mężczyzn, jak i ponad tuzin kobiet (w tym własne młodsze siostry).

Sirani malowała porterty, obrazy religijne (słynna historia Judyty i Holofernesa oraz autoportret ukazujący ją samą jako alegorię malarstwa) i inne.

Raniąca się w udo Portia to scena z historii Rzymu. Portia Catonis była żoną Brutusa, a niektórzy naukowcy wierzą, że mogła być zaangażowana w spisek uknuty przeciwko Juliuszowi Cezarowi, a przynajmniej była jedyną kobietą, która wiedziała jakie są wobec niego plany. Scena ta powstała w oparciu o pisma Plutarcha, który napisał, że Portia natknęła się na swojego męża dumającego nad zamachem. Nie zwierzył się on jej jednak z własnych problemów z obawy przed tym, że - na torturach - mogłaby zeznać o spisku. Aby udowodnić, że potrafi wytrzymać fizyczny ból, Portia nacięła skórę na udzie i cierpiała w milczeniu przez cały dzień (mimo dreszczy i gorączki). Następnie wróciła do swojego mężą z dowodem, że jest w stanie dotrzymać tajemnicy.

Wg Sirani, obraz ten mógł mieć wydźwięk polityczny, prawodopodobnie oznaczał, jak daleko kobiety są w stanie posunąć się, aby udowodnić, że należy je traktować poważnie.