Jelonek rogacz

"To szczera prawda", napisał Albrecht Dürer, "że sztuka jest wszechobecna w naturze, a prawdziwy artysta to ten, który potrafi ją przywołać." Jelonek rogacz jest jednym z jego bardziej znaczących i najczęściej kopiowanym studium z natury. W 1505 r., wybór żuka na model był bezprecedensowy. Większość współczesnych Dürerowi uważało, że owady to najniższa warstwa stworzeń. Żywe zainteresowanie naturą Dürera jest jednak typową manifestacją dla Renesansu. Ten żuk, wykonany z wszystkimi detalami i szacunkiem, wydaje się niemal epicki majacząc ponad stroną.

Dürer prawdowpodobnie wykonał ten rysunek w swoim studio, w oparciu o szybkie szkice z natury i bazując na swojej pamięci. Wykończenie pokazuje, że uważał ten rysunek za wykończone i samodzielne dzieło, a nie pracę przygotowawczą, czy szkic. Użycie koloru na jego odwłoku, podkreśla wielkość, co najlepiej widać na przykładzie twardych, wypukłych zewnętrznych skrzydełek. Przejrzyste lawowanie służy oddaniu efektów świetlnych, takich jak cień rzucany przez ciało, którego odnóża odrywają się od ziemi. Oglądane z bliska, owadzie nogi i szpiczaste żuchwy sprawiają przywołują na myśl wyobrażenie bestii z późnogotyckich wizerunków Piekła, lub pokusy Św. Antoniego Abbot.