Anna Petersen
W czasach Anny Petersen kobiety nie mogły głosować ani uczęszczać na Akademię Sztuk Pięknych. Artystka ukazała tę kobietę pogrążoną bardziej w myślach niż pracy, manifestując tym samym, że kobiety są niezależnymi, myślącymi istotami.
Dziewczyna opiekująca się roślinami w szklarni tak naprawdę nie zajmuje się niczym podczas bycia portretowaną. Być może dlatego, że pozuje, ale może również dlatego, że jej wewnętrzne życie jest tak intensywne, burzliwe, że po prostu nie może skupić się na tym zajęciu. W latach osiemdziesiątych XIX wieku malowanie kobiet żyjących własnym życiem było wyraźnym manifestem, że kobiety zaczynają poznawać własną wartość. Nie są po prostu własnością mężczyzn, nie są także bezmyślnymi stworzeniami ulegającymi wyłącznie swoim rządzom. Ta kobieta jest panią własnego życia i wie jak pielęgnować naturę. Oto nadszedł czas na przesadzanie kwiatów, tak aby dawały życie nowym, zarówno dosłownie jak i metaforycznie.
Anna Petersen przyjaźniła się z Anną Ancher, Marią Luplau, Emilią Mundt i Berthy Wegmann. Nawet jeśli one same nie mogły głosować ani uczęszczać na Akademię Sztuk Pięknych, miały gorącą nadzieję, że przyszłe pokolenia kobiet będą mogły to robić. Pomimo tych ograniczeń Anna Petersen odniosła spory sukces jako artystka. W 1899 roku Maria Luplau opisała obrazy Anny Petersen w czasopiśmie Hvad vi vil. Organ for Kvindesagen - Fredssagen - Arbejdersagen (Czego chcemy. Czasopismo dla spraw kobiet - dla spraw pokoju - dla spraw robotników) stwierdzając, że choć mogą wydawać się nieco surowe, to jednak artystka perfekcyjnie oddaje „nastrój sceny". Pomimo wsparcia ze strony przyjaciół, do których należał wpływowy J.F. Willumsen, Anna Petersen za życia nie sprzedała muzeom żadnych dzieł i cierpiała na rosnący „niepokój nerwowy”, który stopniowo pozbawiał ją zdolności do pracy.
Dzisiejszą pracę prezentujemy dzięki Statens Museum for Kunst.
Do zobaczenia jutro!
Tutaj znajdziecie pięć autoportretów autorstwa niesamowitych artystek, których prawdopodobnie nie widzieliście (a powinniście)!