Edward Hopper
Szczerze wierzę, że nikt nie przedstawiał samotności współczesnego człowieka tak jak on. Jednocześnie jego obrazy są wyjątkowo filmowe - zapewne przez to czujemy z nimi tak wyjątkową więź. Do Porannego słońca Hopperowi pozowała żona Jo, tu biernie wpatrująca się w słońce, wyraźnie zatopiona we własnych myślach. Nagie ściany i wyniesienie pokoju ponad poziom ulicy również sugerują jałowość i samotność bezosobowej miejskiej egzystencji.
Znaczną część wczesnych sukcesów Hoppera można przypisać Jo, która była również jego agentką. Kiedy para pobierała się w 1924 roku oboje byli po czterdziestce. Jo, malarka i aktorka, miała z nich dwojga bardziej ugruntowaną pozycję. W 1923 roku została zaproszona do wzięcia udziału w grupowej wystawie artystów z Ameryki i Europy w Muzeum Brooklyńskim i przekonała kuratorów, aby zaprezentowali również pracę jej męża. Wystawa zakończyła się pierwszym zakupem jego pracy przez muzeum.
Od 1923 aż do śmierci Hoppera w 1967 roku, Jo była jego jedyną kobiecą modelką, chociaż nigdy nie uznawał swoich obrazów za jej portrety, wykorzystując ją raczej jako ekwiwalent „każdej kobiety”. Kiedy powstawało Poranne słońce, Jo miała 69 lat, a jednak przedstawiona została w dość wyidealizowanej, młodzieńczej postaci.
P.S. Tu kilka słów na temat samotności w sztuce Hoppera i więcej intrygujących obrazów (a tu słynne Nocne marki w galerii memów). ;-)