Clarice Beckett
Clarice Beckett jest uważana za najwybitniejszą przedstawicielkę grupy artystów z Melbourne związanych z malarzem tonalistycznym Maxem Meldrumem, u którego Beckett studiowała od 1917 r. Czerpiąc ze wskazówek Meldruma, Beckett rozwinęła oryginalną estetykę, rozszerzając sztywny "naukowy" system konstrukcji tonalnej swojego nauczyciela na taki, który badał poetyckie rozszerzenia atmosfery i miejsca. W ten sposób Beckett stworzyła jedną z najbardziej charakterystycznych prac, jakie można było zobaczyć w Melbourne w okresie międzywojennym.
Beckett inspirowała się nowoczesnością miejskiego i podmiejskiego życia. Komponowała elementy współczesnego życia codziennego (samochody, tramwaje, słupy telegraficzne i pokryte smołą drogi) w poetycko ukazane miasto i krajobrazy, które wykraczają poza codzienną rzeczywistość i dają namiastkę nieskończoności. Jej preferencje dla wczesnych wieczornych lub porannych tematów nie wynikały z prostego poetyckiego efektu. Zamiast tego, jak pokazuje dzisiejszy obraz, pociągało ją techniczne wyzwanie namalowania istoty tematu w ulotnej chwili oraz obserwowania efektów świetlnych i rozwijania delikatnych niuansów tonalnych, które zacierały sfery rzeczywistości i iluzji.