Kleopatra ve Köylü

Eugène Delacroix, şaheserinde William Shakespeare’nin Antonius ve Kleopatra Trajedisi’nden ilham alıyor ve bu prototipi IV. Bölüm, Sahne II’yi tasvir etmek için kullanıyor. Shakespeare’in oyunundaki karakterlerin motivasyonları, Delacroix’in Kleopatra ve Köylü’deki iki figürün motivasyonlarına paraleldir. Oyun sadece Delacroix’in sanatsal tarzını etkilemekle kalmıyor, aynı zamanda resmin kendisini şekillendiriyor. Delacroix’teki Kleopatra ve Köylü’ü izlerken göz, anında kraliçenin güzel beyaz yüzüne düşer. El değmemiş cildi oturduğu odayı aydınlatır ve mücevherleri ışıl ışıl parıldıyor. Lüks mücevherler sağ kolunu, boynunu ve tacını süslüyor, soluk teniyle kontrastı güçlendiriyor ve kraliyet statüsünü bırakıyordu. Delacroix, parlaklığı ve geniş servet belirtileriyle hemen ona neredeyse ölümsüz bir karakter verir. Köylünün yüküne daha yakından bakıldığında, incir yapraklarının ve meyvelerin sepetine yerleştirilmiş bir yılan resmi ortaya çıkar ve başını adamın kaslı sağ kolu ile lekeli kabuğu arasında yükseltir. Yılanın yazı biçimi, resimdeki tek hareketli nesne gibi görünüyor ve yeşil ve sarı pullarıyla birlikte resmin en gerçekçi unsuru olmasını sağlıyor. Yılanın varlığına dikkat edildiğinde, resmin yeni bir önemi var. Kleopatra’nın yüzünün incir sepetine doğru döndüğü ve ciddi yüz ifadesinin muhtemelen yılanın varlığından etkilendiği ortaya çıkıyor. Bununla birlikte, köylünün gülümsemesi şimdi bir şekilde davetkar görünüyor ve İncir sepetini Kleopatra'ya sunduğu izlenimini yaratıyor.