Σύνθεση Β (No.II) με Κόκκινο

Ο Πιέτ Μοντριάν έφτασε στην ωριμότητα του στυλ του της «καθαρής» αφαίρεσης γύρω στο 1920, ενώ ζούσε στο Παρίσι. Απέφευγε κάθε αναφορά στη φύση και περιοριζόταν σε τετράγωνα ή ορθογώνια σχήματα βασικών χρωμάτων, τοποθετημένα σε λευκά πεδία και οριοθετημένα από τεμνόμενες ευθείες γραμμές. Οι καμβάδες του εξέφραζαν, πίστευε, τις αρχές της «πλαστικής ισοδυναμίας» ή αυτό που ονόμαζε «νεοπλαστικισμό».  Με επίπεδα πρωτεύοντος χρώματος που εξισορροπούσαν επίπεδα μη χρώματος (λευκό, γκρι ή μαύρο) και κάθετες γραμμές που αντιτάσσονταν σε οριζόντιες γραμμές, που και οι δύο καθόριζαν τα επίπεδα, τα έργα του ενσάρκωναν, σκεφτόταν, αρχές ισορροπίας και αρμονίας. Έβλεπε τους προσεκτικά σχεδιασμένους καμβάδες του ως μικρόκοσμους, ή εμβλήματα, μιας τέλειας ισορροπίας στην τέχνη και σε όλους τους τομείς της ζωής, και ήλπιζε ότι οι «νεοπλασματικές» αρχές θα αποτελούσαν τη βάση μιας μελλοντικής ιδανικής κοινωνίας. Στα μεταγενέστερα έργα του Μοντριάν, όπως η Σύνθεση Β με το κόκκινο, οι γραμμές δεν δήλωναν πλέον απλώς τα όρια των χρωματιστών επιπέδων. Αντίθετα, διέσχιζαν το μήκος και το πλάτος των καμβάδων και έγιναν τα πιο ενεργά στοιχεία στις συνθέσεις. Η δυναμική διασταύρωση των γραμμών εμπόδιζε τα χρωματιστά επίπεδα να θεωρηθούν στατικές οντότητες, ενώ τα άνισα διαστήματα μεταξύ των γραμμών δημιουργούσαν έναν οπτικό ρυθμό.