Γερτρούδη Στάιν

«Για μένα, είμαι εγώ, και είναι η μόνη αναπαραγωγή του εαυτού μου που είναι πάντα εγώ, για μένα». Έτσι έγραψε η Γερτρούδη Στάιν (1874-1946) το 1938. Για τη Στάιν, αυτός ο πίνακας ήταν η απόδειξη του αμετάκλητου δεσμού της με τον Πικάσο, τον οποίο θα θεωρούσε το μεγαλύτερο καλλιτέχνη της εποχής της. Είδε τον πίνακα ως μια συνεργασία μεταξύ δύο ανερχόμενων γιγάντων: ενός εικοσιτετράχρονου Ισπανού ζωγράφου και ενός τριανταδυάχρονου Αμερικανού συγγραφέα, δύο ομογενών στο Παρίσι, ο καθένας από τους οποίους δεν είχε ακόμη αναγνωριστεί, αλλά και οι δύο προορίζονταν για μεγαλεία. Ο Πικάσο ανέκαθεν ελκόταν από τους ποιητές -η πόρτα του εργαστηρίου του έγραφε «Au rendez-vous des poètes»- αλλά η γοητεία της Γερτρούδης ήταν ιδιαίτερα ισχυρή. Όπως έγραψε ο Fernande Olivier, ο Πικάσο «ήταν τόσο γοητευμένος από τη φυσική παρουσία της κυρίας Στάιν που του πρότεινε να ζωγραφίσει το πορτρέτο της, χωρίς καν να περιμένει να τη γνωρίσει καλύτερα». Συναντήθηκαν αφού η Στάιν είχε αποκτήσει αρκετούς από τους πίνακές του. Αν και ο Πικάσο δούλευε συνήθως γρήγορα, έγιναν πολλές συνεδρίες καθ' όλη τη διάρκεια του χειμώνα του 1905-6. Η φιγούρα παρέμεινε η ίδια, αλλά το κεφάλι ζωγραφίστηκε ξανά τουλάχιστον τρεις φορές, εξελισσόμενο από ένα πλήρες προφίλ στη σχεδόν μετωπική όψη της τελικής κατάστασης.