Κορίτσι που κλαίει

Κατά τη διάρκεια των τελών του 1950 και στις αρχές του 1960 ένας αριθμός Αμερικανών ζωγράφων άρχισαν να προσαρμόζονται στην εικονογραφία και τα μοτίβα των κόμικ. Ο Λιχτενστάιν το 1958 έκανε σχέδια από χαρακτήρες κόμικ. Ο Αντι Γουόρχωλ έφτιαξε τους πρώιμους πίνακες του στο στυλ του 1960. Ο Λιχτενστάιν, αγνοώντας το έργο του Γουόρχωλ, έφτιαξε το Κοίτα τον Μίκυ και τον Ποπάυ το 1961. Στις αρχές του 1960, ο Λιχτενστάιν παρήγαγε αρκετούς πίνακες "δράματος φαντασίας" με γυναίκες σε ερωτικές σχέσεις με κυρίαρχους άντρες που έκαναν τις γυναίκες να είναι στενοχωρημένες. Αυτά τα έργα λειτουργούν ως πρελούδιο  στους πίνακες του 1964 αθώων "κοριτσιών της διπλανής πόρτας" σε μια ποικιλία λεπτών συναισθηματικών καταστάσεων. Οι απεικονίσεις του Πικάσο γυναικών που κλαίνε ίσως είχε επηρεάσει τον Λιχτενστάιν να δημιουργήσει πορτρέτα ευάλωτων κλαμμένων γυναικών. Μια άλλη πιθανή επιρροή στην έμφαση του να απεικονίζει αναστατωμένες γυναίκες στις αρχές των μέσων του 1960 ήταν πως ο γάμος του διαλυόταν εκείνη τη περίοδο. Ο πρώτος γάμος του Λιχτενστάιν με την Ιζαμπελ Γουίλσον, ο οποίος οδήγησε σε δύο γιους, κράτησε από το 1949 έως το 1965. Αυτό το έργο προσαρμόστηκε από ένα πάνελ κόμικ: τις Μυστικές καρδιές, νο. 88 (Ιούνιος 1963) της DC. Θεωρείται μία από τις πρωιμότερες απόπειρες του Λιχτενστάιν να δημιουργήσει έργα  με σμάλτο σε ατσάλι από τον ίδιο τύπο εικονογραφίας κόμικ που είχε ήδη αρχίσει να φτιάχνει ως τυπικά ζωγραφισμένους στο χέρι καμβάδες.