Ο Βούδας

Το έργο του Ρεντόν αντιπροσωπεύει μια εξερεύνηση των εσωτερικών του συναισθημάτων και της ψυχής του. Ο ίδιος ήθελε «να θέσει τη λογική του ορατού στην υπηρεσία του αόρατου». Έτσι, αν και το έργο του φαίνεται γεμάτο με παράξενα όντα και γκροτέσκες διχοτομίες, στόχος του ήταν να αναπαραστήσει εικαστικά τα φαντάσματα του νου του. Μια αφηγηματική πηγή έμπνευσης του Ρεντόν και των δυνάμεων πίσω από τα έργα του μπορεί να βρεθεί στο περιοδικό του A Soi-même (Στον εαυτο μου). Η διαδικασία του εξηγήθηκε καλύτερα από τον ίδιο όταν είπε: «Συχνά, ως άσκηση και ως τροφή, ζωγράφιζα μπροστά από ένα αντικείμενο μέχρι τις πιο μικρές λεπτομέρειες της οπτικής του εμφάνισης· αλλά στο τέλος της μέρας έμενα στεναχωρημένος και με μια ακόρεστη δίψα. Την επόμενη μέρα άφησα την άλλη πηγή, αυτή της φαντασίας, να τρέξει μέσα από την ανάμνηση των μορφών, και μετά καθησύχασα και κατευνάσθηκα." Ο Ρέντον είχε έντονο ενδιαφέρον για την Ινδουιστική και Βουδιστική θρησκεία και τον πολιτισμό. Η φιγούρα του Βούδα εμφανιζόταν όλο και περισσότερο στο έργο του. Οι επιρροές του Ιαπωνισμού αναμειγνύονταν στην τέχνη του, όπως ο πίνακας «Ο θάνατος του Βούδα» γύρω στο 1899, ο Βούδας το 1906, ο Ιακώβ και ο Άγγελος το 1905 και το «Βάζο με τον Ιάπωνα πολεμιστή» το 1905, μεταξύ πολλών άλλων.