Πίτερ Κλας

Ο Πίτερ Κλας (γύρω στο 1597-1660) ήταν Ολλανδός ζωγράφος νεκρών φύσεων της Χρυσής Εποχής. Γεννήθηκε στο Μπέρχεμ του Βελγίου, κοντά στην Αμβέρσα, όπου έγινε μέλος της Συντεχνίας του Αγίου Λουκά. Μετακόμισε στο Χάρλεμ το 1621, όπου γεννήθηκε ο γιος του, ο τοπιογράφος Nίκολας Πίτερσον. Αυτός και ο Βίλεμ Κλάσον Χέντα, ο οποίος επίσης εργάστηκε στο Χάρλεμ, ήταν οι πιο σημαντικοί εκφραστές του «ontbijt» ή νεκρών φύσεων με επιτραπέζιες συνθέσεις. Ζωγράφιζαν με συγκρατημένες, ουσιαστικά μονόχρωμες παλέτες, με τον λεπτό χειρισμό του φωτός και της υφής να είναι τα κύρια μέσα έκφρασης. Ο Κλας επέλεγε γενικά αντικείμενα πιο οικιακού είδους από το Χέντα, αν και η μεταγενέστερη δουλειά του έγινε πιο πολύχρωμη και διακοσμητική. Οι νεκρές φύσεις του Κλας υποδηλώνουν συχνά αλληγορικό σκοπό, με τα κρανία να υπενθυμίζουν την ανθρώπινη θνησιμότητα. Οι δύο άνδρες καθιέρωσαν μια ιδιαίτερη παράδοση ζωγραφικής νεκρής φύσης στο Χάρλεμ. Ο Πίτερ Κλας επηρεάστηκε από το κίνημα των καλλιτεχνών «Vanitas» (Ματαιοδοξία).

Ο Κλας είναι εγγεγραμμένος στη Συντεχνία του Αγίου Λουκά στο Χάρλεμ ως δάσκαλος του γιου του, Nίκολας, το 1634, αλλά ο Nίκολας προτιμούσε τα τοπία από τη ζωγραφική νεκρών φύσεων. Ο Κλας είχε, εκτός από τον γιο του, τους μαθητές Έβερτ βαν Αλστ, Φλόρις βαν Ντάικ, Κρίστιαν Μπέρεντς, Φλόρις βαν Σχότεν και Γιαν Γιαντς Τρεκ.