Ηχώ και Νάρκισσος

Τιμωρημένη από μια θεά για τη φλυαρία της, η Ηχώ περιορίστηκε στο να επαναλαμβάνει τα λόγια των άλλων. Ερωτευμένη με τον Νάρκισσο, τον γιο του θεού του ποταμού Κηφισού και τη νύμφης Λεριώτη, προσπάθησε να κερδίσει την αγάπη του χρησιμοποιώντας κομμάτια της δικής του ομιλίας, αλλά εκείνος απέρριψε το ενδιαφέρον της. Άνδρες και γυναίκες ήταν ερωτευμένοι με την ομορφιά του Νάρκισσου, αλλά δεν ανταπέδιδε την αγάπη τους.

Η θεά της Εκδίκησης με το όνομα Νέμεσις παρατήρησε τη συμπεριφορά του και μια μέρα προσέλκυσε τον Νάρκισσο σε ένα ποτάμι, όπου ερωτεύτηκε τη δική του αντανάκλαση. Και εδώ έχουμε αυτήν τη σκηνή – η Ηχώ βλέπει τον Νάρκισσο να κοιτάζει το είδωλο του, ανίκανος να αποφύγει τη φευγαλέα ομορφιά του δικού του προσώπου. Σύντομα αυτή η αδυναμία να αγγίξει, να συνδεθεί και να νιώσει την αγάπη του άυλου αντικειμένου της αγάπης του, οδηγεί τον Νάρκισσο στη τρέλα. Η Ηχώ, ανίκανη να προφέρει δικά της λόγια, επανέλαβε τα τελευταία λόγια του Νάρκισσου με τη δική της φωνή. Πάνω στην τρέλα του ο Νάρκισσος άρχισε να χτυπάει το στήθος του μέχρι που πέθανε. Καθώς ετοιμαζόταν η νεκρική πυρά, το σώμα του Νάρκισσου εξαφανίστηκε. Στη θέση του εμφανίστηκε ένα όμορφο λουλούδι - ένας Νάρκισσος.

Αυτή η περίφημη ιστορία ειπώθηκε στις Μεταμορφώσεις του Οβιδίου.

Ως σύγχρονος των Κλοντ Μονέ και Βαν Γκογκ, ο Γουότερχαουζ δεν αναζήτησε εναλλακτικά μέσα έκφρασης, αλλά αντίθετα παρέμεινε στα αυστηρά κλασικά θέματα και τεχνικές. Όταν ο Μονέ εξέταζε το χώρο και το χρώμα, και δημιούργησε τις πρώτες του συνθέσεις με νούφαρα στο Ζιβερνύ, ο Γουότερχαουζ χρησιμοποίησε το μέσο αυτό απλώς για να αφηγηθεί ξανά αγαπημένες ιστορίες.