Με φωνάζουν Ερυθροκόκαλη (redbone) αλλά θα προτιμούσα να είμαι τούρτα φράουλα by Έιμι Σέραλντ - 2009 - 54 x 43 ιν. Με φωνάζουν Ερυθροκόκαλη (redbone) αλλά θα προτιμούσα να είμαι τούρτα φράουλα by Έιμι Σέραλντ - 2009 - 54 x 43 ιν.

Με φωνάζουν Ερυθροκόκαλη (redbone) αλλά θα προτιμούσα να είμαι τούρτα φράουλα

λάδι σε καμβά • 54 x 43 ιν.
  • Έιμι Σέραλντ - 1973 Έιμι Σέραλντ 2009

Εχεις ακούσει για το #5womenartists (γυναίκες καλλιτέχνες);

Είναι μια καμπάνια στα κοινωνικά δίκτυα που ξεκίνησε από το Εθνικό  μουσείο γυναικών καλλιτεχνών, για να τιμήσει το Μήνα Ιστορίας των γυναικών. Αυτή τη φορά, χάρη στο μουσείο μπορούμε να παρουσιάσουμε αυτό το πίνακα που δημιουργήθηκε από τη σύγχρονη γυναίκα καλλιτέχνη -  Έιμι Σέραλντ. 

Οπως οι περισσότεροι σύγχρονοι θεωρητικοί, η ζωγράφος Έιμι Σέραλντ αντιλαμβάνεται τη φυλετική ταυτότητα σαν μία παράσταση ως απάντηση σε εξωτερικές δυνάμεις παρά ως ένα βασικό χαρακτηριστικό. Ως ένα από τα λίγα μαύρα παιδιά στο ιδιωτικό της σχολείο στη Τζόρτζια, θυμάται να έχει ιδιαίτερη επίγνωση του πως μιλούσε και ντυνόταν, πιστεύοντας πως αυτές οι συμπεριφορές ήταν το κλειδί για τη κοινωνική αποδοχή και αφομοίωση. Το Με φωνάζουν Ερυθροκόκαλη αλλά θα προτιμούσα να είμαι τούρτα φράουλας αναφέρεται ευθέωςε φυλετική ταμπέλα, καθώς ο όρος αργκό "ερυθροκόκαλη" τυπικά παραπέμπει σε μία μαύρη γυναίκα με ανοιχτό χρώμα δέρματος.

Η Σέραλντ αλλάζει τη δομή του ιστορικού πορτρέτου για να ανατρέψει τη κυρίαρχη αφήγηση της Αφροαμερικάνικης ιστορίας. Σημειώνει: "Δημιουργώ παιχνιδιάρικα αλλά σοβαρά πορτρέτα μαύρων Αμερικανών μέσα σε μία φανταστική ιστορία όπου κάνω μαύρο το δρόμο μου, στην Ευρωπαϊκή παράδοση της προσωπογραφίας." Ενώ οι ιστορικοί προσωπογράφοι στόχευαν να αποκαλύψουν το που στέκεται κοινωνικά το μοντέλο ή κάποιο στοιχείο του χαρακτήρα, οι φιγούρες της Σέραλντ που στοιχειώνουν είναι ανέκφραστες και ντυμένες με ασυνήθιστα, σε στυλ κοστουμιού ρούχα τα οποία έχει συλλέξει.

Τυπικό στη τέχνη της Σέραλντ, η νεαρή γυναίκα στο Με φωνάζουν Ερυθροκόκαλη αλλά θα προτιμούσα να είμαι τούρτα φράουλας μοιάζει να αιωρείται σε σύγκριση με ένα έντονα βαμμένο φόντο, το οποίο εντείνει την ονειρική ποιότητα του έργου. Η καλλιτέχνις πετυχαίνει αυτό το εφέ με το να περιορίσει τη χρήση σκιάς στο περίγραμμα της φιγούρας. Εδώ όπως και σε άλλα έργα, η Σέραλντ αναστατώνει την ανάγνωση των θεατών των υποκειμένων της ως μαύρους  με το να ζωγραφίζει το δέρμα τους σε γκρι απόχρωση, αφαιρώντας μεταφορικά το "χρώμα" τους.