Το συγκεκριμένο πορτρέτο της Ντολόρες Χόιος, σε συνδυασμό με τη διαιώνιση της ανάμνησης του ατόμου στη μνήμη της οικογένειας και των φίλων, δείχνει τον ρεαλισμό που χαρακτήριζε την οπτική γλώσσα του Ερμενεγκίλντο Μπούστος, ο οποίος ενδιαφερόταν για την αποτύπωση των χαρακτηριστικών κάθε προσώπου, το συναισθηματικό και ψυχολογικό βάρος του εικονιζόμενου, σε αντίθεση με την εξιδανίκευση που περιστοίχιζε τη ζωγραφική του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα.
Η Ντολόρες Χόιος παρουσιάζεται σαν μια νεαρή γυναίκα που κρατά κομψά στα χέρια της ένα λευκό λουλούδι, μια μανόλια. Αυτό το λουλούδι αποδίδει την ευγένεια του πνεύματος και της αγνότητας, μεταξύ διάφορων άλλων συμβολισμών. Αυτά τα χαρακτηριστικά μπορούσαν να είναι τυπικά της νεότητας ή να συμβολίζουν την απώλεια· η νεαρή γυναίκα είναι ντυμένη εντελώς στα μαύρα, σαν να πενθεί και ενώ αυτό δεν είναι παρά μια ερμηνεία, δεν παύει να είναι μια πιθανότητα.
Τα αξεσουάρ που φοράει η νεαρή γυναίκα είναι απλά: ένα ζευγάρι σκουλαρίκια, ένα κολιέ δεμένο γύρω από το λαιμό με ένα οβάλ κούμπωμα και μερικά δαχτυλίδια χωρίς πολλές λεμπτομέρειες. Σε σύγκριση με την απογραφή κοσμημάτων και αξεσουάρ που φορούσαν άλλα εικονιζόμενα πρόσωπα καθ'όλη την παραγωγική περίοδο του Μπούστος, τούτο υποδεικνύει ότι μάλλον μεγάλωσε στη μεσαία αστική τάξη. Ο ζωγράφος προσπαθεί να σημειώσει κάποιες αναδιπλώσεις στο μαύρο φόρεμα με μερικές πινελιές ελαφρώς πιο ανοιχτές· ενώ τα ρούχα και το φόντο αντιτίθενται στη λευκή επιδερμίδα του κοριτσιού και στο ολόλευκο λουλούδι.
Η Ντολόρες Χόιος φαίνεται απτόητη και παρόλο που κοιτάζει ευθεία μπροστά, το βλέμμα της μοιάζει χαμένο. Έχει μια σοβαρή έκφραση, όπως όλους όσους ζωγράφισε ο Μπούστος. Είναι σπάνιο ή και σχεδόν ακατόρθωτο να βρει κανείς έστω και ένα ίχνος χαμόγελου σε οποιοδήποτε πορτρέτο, συμπεριλαμβανομένων των παιδικών. Όμως, παρόλη τη σοβαρότητα, ο ζωγράφος καταφέρνει να αποτυπώσει στα έργα του κάποιο στοιχείο που αποκαλύπτει το χαρακτήρα που έχει απεικονίσει.
Μία από τις ανησυχίες του Ερμενεγκίλντο Μπούστος ήταν η ακριβής απόδοση της φυσιογνωμίας των μοντέλων του, γεγονός που αιτιολογεί τις δυναμικές και σκληρές, αλλά ταυτόχρονα διακριτικές και απαλές εκφράσεις που μπορεί να βρει κανείς στα έργα του. Στους πίνακές του, εμφανίζονται συχνά εικονογραφικά στοιχεία, όπως η μανόλια που παρουσιάζεται σε τούτο τον πίνακα. Από το 1850 και μετά, μια σειρά επαναλαμβανόμενων στοιχείων εμφανίζονται στο έργο του, και τεχνικών και επίσημων. Για είκοσι δύο χρόνια χρησιμοποιούσε είτε μεταλλικά φύλλα είτε ύφασμα ως στήριγμα, και σχεδόν κάθε φορά παρουσίαζε τις φιγούρες σε προφίλ τριών τετάρτων σε ορθογώνιο σχέδιο. Αντίστοιχη είναι και η περίπτωση του συγκεκριμένου έργου που έκανε ο καλλιτέχνης το 1864.
- Maestro Carlos Uzcanga Gaona.
Παρουσιάζουμε το σημερινό έργο χάρη στο Μουσείο Μπλάιστεν :)
ΥΓ. Εδώ υπάρχουν 10 από τα πιο διάσημα αυτοπορτρέτα γυναικών καλλιτέχνιδων. <3