Carl Gustav Carus
Ο πίνακας με τους «Τρεις βράχους» αποτελεί υπόδειγμα της επιθυμίας των Ρομαντικών να συνδιάζουν τη σύλληψη απέραντων και έρημων τοπίων στους πίνακές τους με ένα επιστημονικό ενδιαφέρον για ακριβή και ρεαλιστική αναπαραγωγή των γεωλογικών σχηματισμών. Στα «9 γράμματα πάνω στη ζωγραφική τοπίου» του 1831, ο Κάρους περιγράφει τους «Τρεις βράχους» ως ιστορική μαρτυρία της γεωλογικής ιστορίας, ως τα «τελευταία ίχνη των αρχέγονων γκρεμών», και εντοπίζει σε αυτούς ενός είδους γεωλογικής φυσιογνωμίας που προσκαλεί την ερμηνεία του παρατηρητή. Εδώ, ωστόσο, η μάλλον στυγνά επιστημονική ματιά του πέφτει πάνω σε μία θέα που μεταθέτει την έννοια της ιστορικότητας στη φύση. Ο Κάρους παρομοιάζει τους τρεις βράχους με «κατεστραμμένους πύργους», κι έτσι κάνει μία σύνδεση με το ρομαντικό μοτίβο των κατεστραμμένων γοτθικών εκκλησιών, το οποίο αξιοποιούσε ο Κάσπαρ Νταβίντ Φρίντριχ, και στο οποίο και ο ίδιος ο Κάρους συχνά επανερχόταν. Πίσω από αυτό το μοτίβο κρύβεται η ιδέα της συνέχισης που έχει θεμελιώδη σημασία για την έννοια του Κάρους Erdlebenbildkunst («τέχνη γης και ζωής»).
Ο Κάρους ταξίδεψε στην οροσειρά Κρκνόσε ή Γιγάντια Βουνά τον Αύγουστο του 1820. Ακολουθούσε τα χνάρια του Φρίντριχ, ο οποίος είχε συμμετάσχει σε αρκετές περιηγήσεις στην περιοχή και εμπνεύστηκε από εκεί αρκετά μοτίβα για τους πίνακές του. Ο πίνακας των Τριών Βράχων μπορεί να αναχθεί σε ζωγραφιές του Κάρους από τις 15 Αυγούστου του 1820 (Kupferstich-Kabinett, Κρατική συλλογή τέχνης της Δρέσδης, κατάλογος νο. C 1963-636). Για τον τελικό πίνακα, ωστόσο, άλλαξε τις τιμές της φωτεινότητας στη διαβάθμιση του βάθους, ούτως ώστε το σκοτεινό προσκήνιο να αντισταθμίζει τους φωτεινούς βράχους και τα υψίπεδα που χάνονται στο βάθος.
Παρουσιάζουμε το σημερινό αριστούργημα χάρη στο Κρατικό μουσείο τέχνης της Δρέσδης <3
ΥΓ. Αν σου έχουν λείψει τα ταξίδια και η πεζοπορία, εδώ θα βρεις τους καλύτερους πίνακες που ζωγραφίστηκαν με μία έντονη επιθυμία για περιπλάνηση και εξερεύνηση του κόσμου. <3