شناگر نشسته

در سال‌های ۱۸۸۱-۸۲، رنوار به ایتالیا سفر کرد تا به مطالعه استادان باستان و رنسانس بپردازد. طبق گفته‌ی خودش : "در حدود سال ۱۸۸۳ اتفاقی افتاد که به نظر می‌رسید شکافی در کار من ایجاد شده است. من امپرسیونیسم را به نهایت رسانده بودم." موضوع زنان شناگر عریان در دنیای هنر کاملاً مرسوم بود و به یکی از موضوعات مورد علاقه رنوار تبدیل شد. بیشتر شاهکارهای او از کلاسیک‌ها الهام گرفته شده بود. اما نقاشی که امروز معرفی می‌کنیم، با سنت‌ها تفاوت دارد. رنوار شکل و پارچه او را به گونه‌ای متفاوت از منظره نقاشی کرده است، به طوری که او به نظر می‌رسد در محیط شناور است. او همچنین پای راست او را در جایی که به پارچه می‌رسد ناتمام گذاشت، که نشان می‌دهد دیگر به طبیعت‌گرایی علاقه‌مند نیست. در ادامه دوران حرفه‌ای خود، رنوار شروع به نقاشی به شیوه‌ای متفاوت کرد - ضربات قلم‌مو بسیار ضخیم‌تر شد، ایمپاستو ( یک تکنیک نقاشی است که شامل اعمال رنگ به صورت ضخیم بر روی سطح می‌شود، به گونه‌ای که اغلب ضربات قلم‌مو یا آثار کاردک قابل مشاهده هستند.) در برخی جاها ضخیم بود و در جاهای دیگر، بافت بوم را به وضوح نشان می‌داد.