سرخابی

زاغی به عنوان یکی از بهترین نقاشی های مونه از برف 140 نقاشی شده توسط این هنرمند شناخته می شود. در زمستان 1868-1869 در نزدیکی کمون اترات در نرماندی ایجاد شد. حامی مونه، لوئیس یواخیم گائودیبرت، کمک کرد تا یک خانه در اترات برای دوست دختر مونه، کامیله دونسو و پسر تازه متولد شده‌شان ترتیب دهد و به مونه اجازه داد تا در راحتی نسبی، در محاصره خانواده‌اش، نقاشی کند.

بین سال‌های 1867 و 1893، مونه و امپرسیونیست‌های دیگر، آلفرد سیسلی و کامیل پیسارو، صدها منظره را نقاشی کردند که جلوه‌های طبیعی برف را به تصویر می‌کشیدند (افت دی نیژ). نقاشی‌های زمستانی مشابهی با کمیت کمتر توسط پیر آگوست رنوار، گوستاو کایلبوت و پل گوگن تولید شد. مورخان هنر معتقدند که یک سری از زمستان های سخت در فرانسه به افزایش تعداد مناظر زمستانی تولید شده توسط امپرسیونیست ها کمک کرده است.

این نقاشی یکی از اولین نمونه های استفاده مونه از سایه های رنگی را نشان می دهد که بعدها با جنبش امپرسیونیسم مرتبط شد. این استفاده نوآورانه از نور و رنگ منجر به رد آن توسط سالن پاریس در سال 1869 شد.