گلدانی با دوازده گل آفتابگردان

ونسان ون گوگ در سال 1888، مجموعه ی نقاشی های گل آفتابگردان را خلق کرد. قرار بود آنها به عنوان اشیای تزئینی خانه ی زرد در آرل باشند، خانه ای که مهمان ونگوگ، یعنی پل گوگن در آن اقامت می کرد. متاسفانه، ونگوگ به دلیل مشاجره هایش با گوگن، درست بعد از آنکه لاله گوشش را در یک حمله ی پارانوئید بریده بود، هیچ وقت نتوانست به این هدفش دست یابد. در عوض، او این نقاشی ها را به یک نمایشگاه فرستاد، دو نقاشی گلهای آفتابگردان که هر یک بخشی از دیگر نقاشی های او بودند، لالایی (La Berceuse) عنوان گرفتند و در نهایت قاب سه لته ای لالایی نامیده شدند. نقاشی ها در نمایشگاه Les XX در پاریس نمایش داده شدند. او همچنین هر سه نقاشی را در همان نمایشگاه در سال 1890 دوباره به نمایش گذاشت.

گل های آفتابگردان از قدیم با ستایش و پرستشی همیشگی همراهند. برای ونگوگ، رنگهای درخشان آنها نماینده ی نیروی زندگی بخش خورشید بودند. خود هنرمند، در نامه ای به امیل برنارد، رنگ های نقاشی خود را با تاثیر شیشه کاری منقوش مقایسه کرده است. رنگی که با ضخامت کارشده، در واقع گلبرگ های گل را حجاری کرده و باعث ایجاد الگویی شطرنجی روی سطح میز شده است که در کنار خط منحنی گلدان، تاثیرات رنگ را بیشتر نشان می دهد.