من شکل پنج را به رنگ طلایی دیدم

این نقاشی بدون داستان پشت آن معنای چندانی ندارد. با این حال دانستن این که این اثر ادای احترامی است به دوست هنرمند، ویلیام کارلوس شاعر،‌ و الهام گرفته از شعر او "پیکر بزرگ" است، به تصاویر انتزاعی و قراردادی آن معنا می‌بخشد. ریشه‌ی عنوان این اثر برمی‌گردد به شعر تک خطی ویلیام که صداها و تصاویر یک ماشین آتش نشانی را تداعی می‌کند که با شماره پنج مزین شده که با سرعت در خیابان شهر در شب حرکت می‌کند. به جای به تصویر کشیدن صحنه‌ی واقعی، دموت ضرورت لحظه را با استفاده از خطوط مورب و با تکرار و بزرگ‌نمایی موفقیت آمیز پنج‌های بزرگ و طلایی که بر ترکیب‌بندی غالب هستند که چشم‌های بیننده را به اطراف نقاشی هدایت می‌کند به تصویر می‌کشد. هواپیماهای قرمز نشان‌دهنده‌ی ماشین آتش‌نشانی هستند با نردبان در سمت راست و آژیرها که از سمت اکسل امتداد دارند. ساختمان‌های مشکی و خاکستری و پیاده‌روها به همراه چراغ‌های خیابانی کروی و ویترین روشن مغازه‌ها پس‌زمینه شهر را تشکیل می‌دهند. 

این پوستر که مثل یک بیلبورد تبلیغاتی طراحی شده یکی از هشت "پوستر پرتره"هایی است که دموت بین سال‌های 1924 و 1929 برای ادای احترام به دوستانش که نویسنده، هنرمند و بازیگر بودند اجرا کرد. این نقاشی به جای یک پرتره‌ی سنتی از ویلیام، ارجاعات متعددی به او دارد: حروف اول اسمش W.C.W در پایین، اسم مستعار او بیل در بالا، و نام میانی‌اش کارلوس (منهای حرف s) در نورهای زرد نشان داده شده‌اند.

اگرچه ممکن است این نقاشی به طور گسترده‌ای شناخته شده باشد ولی خود هنرمند احتمالا این‌طور نیست. چارلز دموت در محیط روستایی پنسیلوانیا زندگی می‌کرد و در استودیوی کوچکی در خانه‌اش که به باغش مشرف بود کار می‌کرد. دموت مانند نقاش مدرنیست آمریکایی، چارلز شیلر، هنرمندی دقیق‌گرا بود که تحت تاثیر جنبش‌های اروپایی کوبیسم با آن سطوح و منشورهای شکسته و آینده‌گرایی و سرزندگی‌ که پویایی عصر ماشین را در آغوش می‌گرفت بود. او تا زمانی که در سن 51 سالگی از دنیا برود، بیش از هزار اثر هنری تولید کرد.

-مارتینا

برایتان یک زحمت کوچک داریم. اگر داستان‌های ما را می‌خوانید، به ما علاقه‌مند هستید و دوست دارید به ما کمک کنید، ما می‌توانیم رشد کنیم و در جاهای بیشتری هنر را به اشتراک بگذاریم. اگر دوست دارید از کار ما حمایت کنید می‌توانید از اینجا اقدام کنید :)