میکل‌آنجلو
روندانی‌نی پیه‌تا یک پیکرۀ مرمرین است که میکل‌آنژ از دهۀ 1550 تا پایانِ حیاتش در سالِ 1564 مشغولِ کار بر روی آن بود. این پیکره در موزۀ روندانی‌نی پیه‌تا در قلعۀ اسفورزا در شهرِ میلان قرار دارد. میکل‌آنژ نخستین بار در سالِ 1499 بر روی پیه‌تا صحنۀ سوگواریِ مریمِ مقدّس بر بدنِ بی‌جانِ مسیح کار کرد؛ این مجسّمه آخرین نسخه از بازنگریِ او بر این بن‌مایه است. علاوه بر این اثر، میکل‌آنژ نقّاشی و طرّاحی‌های زیادی نیز از تصلیب و فرودِ عیسی از صلیب برای مقبرۀ خودش در نظر گرفته و خلق کرده بود؛ و اینها همه مربوط به دوره‌ای‌ست که احساسِ جاودانگی و روحانیّت در میکل‌آنژ رشد کرده بود.
اگرچه او تیشه‌زنی بر صخرۀ مرمرین را در روزهای منتهی به مرگش آغاز کرد و تا جایی پیش رفت که تنها بازوی راستِ مسیح مطابقِ طرحِ اوّلیّه از کاردرآمد؛ امّا در واقع کار بر روی روندانی‌نی پیه‌تا پیش از تابلوی فرود از صلیب آغاز شده بود. چهرۀ تکیده و روح‌مانندِ مریمِ باکره و مسیح، شمّه‌ای از چهره‌های ایده‌آلی هستند که در سبکِ دورۀ نخستِ کاریِ این مجسّمه‌ساز دیده‌ایم؛ و گفته می‌شود که اینها بیشتر به چهره‌های تضعیف‌شدۀ مجسّمه‌سازیِ گوتیک شباهت دارند تا سبکِ دورانِ رنسانس. همچنین معتقدند که این مجسّمه نباید ناتمام تلقّی شود، بلکه اثری است که در یک فرآیندِ مداوم توسّطِ بیننده قابل رویت بوده و در حالی که او در اطرافِ آن حرکت می‌کند باید آن را از زوایای مختلف ببیند.
هنگامِ تماشای این مجسّمه از زوایای عقب، به نظر می‌رسد که مریم به جای اینکه عیسی را در گهواره بگذارد او را از پشت نگه داشته است. گفته می‌شود که میکل آنژ با دقّت آن را به این شکل ساخته تا نشان دهد که چگونه روحِ عیسی ممکن است واقعاً مریم را در غمِ از دست دادنِ فرزندش تسلّی بدهد.