تنهایی طبیعت

چندین هفته پیش، یک کاربر، کلدا، برای من ایمیلی فرستاد. او داستان برادرش چارلز را با من درمیان گذاشت که یک هنرمند و معلم هنر بود اما خیلی جوان- در سال 1965 و تنها چند روز پس از بیست و نهمین سال زندگی اش از دنیا رفت. من عاشق کارهای او شدم، بنابر این ما تصمیم گرفتیم  یکی از نقاشی های او را ارائه بدهیم، این نقاشی برای من شبیه به یک ورژن مدرن از همان موضوع کلاسیک زندگی روستایی است که توسط خواهر هنرمند "تنهایی طبیعت" نامیده شده است.

برای چارلز ویلیام پولارد، طبیعت یک موضوع همیشگی بود. او تصورات خودش را به تصویر می کشید- بیشتر نقاشی های او مکان هایی دور را نشان می دهند که او هرگز ندیده بود چرا که به سفرهای زیادی نرفته بود. او تصاویری شگفت انگیز از مناظر کویری، کشتی ها و دریاها، قلعه ها، آتش فشان ها، روستاهایی عجیب که مدیترانه را به یاد می آوردند را نقاشی کرد. او همچنین از طبیعت بی جان، حیوانات، و گاهی زنان و مادران و کودکان هم تصاویری خلق می کرد. هرچند که مشکل بتوان گفت بزرگترین هنرمندان الهام بخش او چه کسانی بوده اند، اثری که امروز ارائه دادیم مرا به یاد مناظر خارق العاده ی مکس ارنست می اندازد. 

او در مقاله ای شخصی اینگونه نوشت:

"من میتوانم لحظات باشکوه بسیاری را در زندگی ام به یاد بیاورم اما میان همه ی این لحظات، تنهایی طبیعت و شگفتی های او را عزیز تر از همه می دانم." احساس می کنم که سرگرمی هایم یعنی نوشتن و نقاشی کردن را از طبیعتم جمع کرده ام. این دو فعالیت به شدت مرا در برمی گیرند. در هر دوی این کارها، روحیه ی من ساکن و آرام است، هرچند که شیوه ی کاری ام زیاد متفاوت نمی شود اما روحیه ام چرا.

من به این باور رسیده ام که قدرت تصور من تنها سرمایه ی من است که می توانم با ابزارهای مختلفی-ذهن و دست هایم از آن بهره بگیرم. بدون این ها، زندگی برای من بی ارزش به نظر می رسد. به نظر می رسد که من مانند ثورو "برکه ی والدن" خودم را دارم. تنها آرزوی من این است که بتوانم دیگران را شاد کنم یا فقط باعث شوم که هر از چند گاهی به فکر فرو روند."