پلانتیشن در سورینام

نمایشگاهی بسیار مهم در حال حاضر در موزه‌ی ملی آمستردام در برگزاری است: برده‌داری. ده داستان واقعی. در این نمایشگاه، موزه برای اولین بار بر برده‌داری در دوره‌ی استعمارگری هلند تمرکز می‌کند. این دوره که ۲۵۰ سال طول کشید بخشی اساسی از تاریخ هلند است. زمانی بود که انسان‌ها به دارایی، اشیا، و اقلام، در تمامی گزارشات، کاهش یافته بودند. این نمایشگاه ده داستان واقعی را از انسان‌هایی که به هر حالتی درگیر برده‌داری بودند را نقل می‌کند.

پلانتیشنی در سورینام که امروز ما به شما ارائه می‌دهیم، زمانی به مردی به نام یوناس ویتسن رسیده بود. یوناس عاشق هنر بود و قصد رفتن به پلانتیشن‌هایش را نداشت. از آنجایی که یوناس با نقاش دیرک فالکنبرگ رابطه‌ی صمیمانه‌ای داشت، او سفارش سفر کردن فالکنبرگ به سورینام و ثبت کردن دارایی‌اش را داد تا بتواند درباره‌ی ماهیت و شرایط وراثت‌اش بیشتر بداند. فالکنبرگ بنا بود به مدت چهار سال به سورینام برود و مدیریت دفترداری آنجا را به دست بگیرد و «هر سه پلانتیشن را از زندگی تا پرندگان نادر و محصولات کشاورزی» نقاشی کشد، و«قبول کند که هیچ کدام از نقاشی‌ها، آبرنگ‌ها، طراحی‌ها، یا هر فرم هنری دیگری که در دوره‌ی تعیین شده به وجود آورده را به هیچ‌کس جز اقای ویتسن نفروشد». قرار بر این بود که در دو سال اول، فالکنبرگ ۵۰۰ گیلدر، و از آن پس ۶۰۰ گیلدر بدست آورد، با احتمال انعامی در پایان دوره‌ی قرارداد. همچنین بنا بود اتاقی خوب به او داده شود و او بتواند بر میز مدیر غذا بخورد. به علاوه‌ی «پسری به پذیرایی کردن از او اختصاص داده شود، و با او همانند یک برده رفتار نشود، بلکه همانند یک کودک، و نه با خشونت».

زندگی‌ خصوصی برده‌هایی که در پلانتیشن بودند بسیار محدود بود؛ همه چیز بستگی به کار پلانتیشن داشت، و آنها به ندرت زمان یا مکانی برای خود داشتند. انسان‌هایی که در برده‌داری بودند معمولا اجازه‌ی یک بار جشن گرفتن در سال را داشتند، که اغلب پس از برداشت بود. آنها برای تولید موسیقی، رقصیدن، و برگزاری آیین‌های عبادی خود کنار یکدیگر جمع می‌شدند. فالکنبرگ یکی از این موقعیت‌های نادر دورهمی و استراحت کردن را در یکی از نقاشی‌هایی که برای ویتسن کشیده بود، ثبت کرد. نمایشی کم نظیر از انسان‌ها در بردگی است، با پرتره‌هایی که تنوعی از حالت‌ها و احساسات را به تصویر کشیده است.

تنها در آخر هفته‌ها زمانی برای برقراری ارتباط با خانواده و زراعت محصولات کشاورزی خودشان بود. ویتسن، هرچند، در نامه‌اش قید کرده بود که حتی یک‌شنبه‌های تعطیل، که در وصیت‌نامه‌ی واقف‌اش ذکر شده بود، لغو شود. مالک احساس می‌کرد که یک‌شنبه آزاد عادی، به انسان‌های در بردگی فرصت بیش از لزوم برای کار کردن بر مزراع کوچک خود و سر زدن به دوستان و اقوام در پلانتیشن‌های نزدیک می‌داد.

ما داستان امروز را به لطف موزه‌ی ملی آمستردام با شما به اشتراک می‌گذاریم.

پ.ن: برده‌داری. ده داستان واقعی. نمایشگاهی دیدنی برای فصل آینده است. در اینجا پنج شهر را بیابید که این تابستان برای بهترین نمایشگاه‌های هنر می‌توانید به آنها سفر کنید.