برهنه در حمّام

پیِر بونار، نقّاشِ تابلوی امروز، گفته است:

((لذّتت را طرّاحی کن، لذّتت را نقّاشی کن، و لذّتت را قاطعانه بیان کن))

مدلِ بونار در برهنه در حمّام، مارته دو ملینی (1869-1942) بود. وی (که نامِ اصلی‌اش ماریا بورسین بود) از سالِ 1893 تا زمانِ مرگش شریکِ زندگیِ بونار بود. این زوج در سالِ 1925 ازدواج کردند. یعنی همان سالی که این نقّاشی به آن اشاره می‌کند. بونار بیش از 300 بار مارته را نقّاشی کرد و در اکثرِ این نقّاشی‌ها مارته یا در حالِ آماده شدن برای حمّام است، یا در حالِ فرورفتن به وان و یا در حالِ خارج شدن از آن. موضوعِ زنی در حالِ حمّام کردن را می‌توان نه تنها از منظرِ شیفتگیِ هنرمند نسبت به مارته به عنوانِ یک سوژه، بلکه در ارتباط با مسألۀ سلامتِ این زن درک کرد. زیرا او به عنوانِ بخشی از درمانِ بیماریِ سل، باید به طورِ مکرّر حمّام می‌کرد.

این تابلوی برهنه در حمّام، آخرین تلقّیِ بونار از این موضوع است و یکی از بهترین برهنه‌نمایی‌های قرنِ بیستم به شمار  می‌رود.  بی‌پروایی در رنگ‌پردازی (که مشخّصۀ پختگیِ کارِ خالقِ اثر است) را در تکّه‌گذاریِ خیره‌کنندۀ نارنجی، زرد، صورتی، آبی، بنفش و سبز مشاهده می‌کنیم. جسارتِ رنگیِ منحصربه‌فردِ بونار در این نقّاشی، تا حدودی به ساختاری تصویری نِیل می‌کند که در آن چشم‌انداز و حجم نادیده گرفته می‌شوند و فرمها به گونه‌ای روی هم قرار می‌گیرند که گویی بر روی سطحِ تخت و صافِ بوم به حالتِ شناور درمی‌آیند.  بونار این محیطِ خانگی (به همراهِ سگی که در گوشه‌ای از آن چمباتمه زده است) را به فضایی عجیب وغریب تبدیل کرده که در آن زنِ جوانی در وانِ حمّام غوطه‌ور می‌شود و گویی با گوشت و پوستش رنگهای شفّافی که احاطه‌اش کرده‌اند را منعکس می‌کند. نتیجۀ کار تداعی‌کنندۀ احساسِ یک خلوتِ خصوصی، شهوانی و رویاگونه است.