Zanobi Strozzi
باکره روی یک کوسن قرمز که با طلا گلدوزی شده، نشانده شده است. او یک جامه‌ی قرمز و یک ردای آبی با آستری سبز پوشیده‌است؛ روی سرش یک سرپوش یاسی رنگ با یک ستاره وجود دارد (استِلا ماریس، نامی کهن برای مریم به عنوان هدایت کننده‌ی ستارگان). او در دستانش یک سوسن سفید، سَمبل خلوص، نگاه داشته است؛ درحالیکه دست دیگرش بر شانه‌ی کودکی است که روی دامن او نشسته. دو فرشته‌ی نوازنده، مستغرق و محزون، در پایین به تصویرکشیده شده‌اند. در پس زمینه، یک پرده‌ی طلایی وجود دارد که لایه‌ی طلای آن به صورتی منقوش شده تا نرمی و بافت پارچه را نسخه برداری کند.
زانوبی استروتزی، مرید وفادار فرا آنجلیکو، نقاش و همچنین یک مینیاتوریست بود. در این اثر که بین سال‌های ۱۴۴۸ تا ۱۴۵۰ تاریخ گذاری شده، هنرمند دقت زیادی برای به تصویر دراوردن اجناس گران‌بها مانند پارچه‌های مجلل و مرمر رگه دارِ قسمت انتها به خرج داده است.
جذابه، اینطور نیست؟ ما این تابلو را به لطف موزه پولدی پتزولی در میلان به نمایش می‌گذاریم.
پی‌نوشت: تا به حال فکر کردید که چرا نوزادان در نقاشی‌های قرون وسطایی شبیه مردان زشتِ میانسال هستند؟ D: جواب اینجاست!