پس از نبرد کوروپایتی

كاندیدو لوپز جنگ پاراگوئه را نشان می دهد، 1865-1870 - كه در آن جنگید تا در كوروپایتی مجروح شد - از طریق نقاشیهای توصیفی-تحلیلی بدست آمده از نقشه کشی نظامی اروپایی از جنگهای مختلف.

عدم آموزش حرفه ای لوپز (او عکاس، سرباز، کفاش و کارگر روستایی بود) در دوره "هنرمندان" او را به سنت های گذشته منطقه نزدیک کرد، زمانی که "هنر" کاری بود که توسط صنعتگران، سربازان، چاپچیان و خطاطان نیز انجام می شد. لوپز مطمئناً در دهه 1850 در بوینس آیرس یک پیش زمینه ای سرسری از عکاسی بدست آورده بود، و با توجه به اینکه قادر به دنبال کردن هدف خود برای ادامه تحصیل نبوده و به عنوان یک هنرمند معرفی نشده بود، عکاسی در کمپین های مسکونی ارتش به عنوان یک گزینه تجاری مناسب بود.

صبح روز 22 سپتامبر 1866، نیروهای مشترک ارتش برزیل، آرژانتین و اروگوئه به سنگرهای مستحکم پاراگوئه در کوروپایتی حمله کردند. پاراگوئه ای ها توسط ژنرال خوزه ایی.دیاز هدایت می شدند. این موقعیت توسط 5000 مرد و 49 توپ محافظت می شد، بعضی از آنها در مکانهای مخفی و خارج از دید مهاجمان بودند. نیروی دریایی برزیل از 20،000 مهاجم پشتیبانی می کرد، اما کشتی ها مجبور بودند از اسلحه های قلعه هومایتا فاصله بگیرند، که این امر باعث بی دقتی و در نهایت منجر به آتش سوزی کشتی شد.

پاراگوئه ای ها در گمراه کردن دشمنان خود نیز موفق بودند: یک سنگر بیشتر حمله برزیل را به خود جلب کرد، اما نیروهای پاراگوئه در جای دیگری مستقر شده بودند. حدود 20 درصد از تقریباً 20،000 سرباز متحد (برزیل و آرژانتین) که در این حمله مشارکت داشتند از دست رفتند، در حالی که پاراگوئه ای ها کمتر از صد نفر را از دست دادند. بزرگترین موفقیت پاراگوئه در جنگ فاجعه بار سرانجام محدود شد زیرا رهبر نظامی آن فرانسیسکو سولانو لوپز ضد حمله علیه متفقین مغلوب را انجام نداد، حتی یک ژنرال مشهور به نام دیاز نیز بدون دستورات لوپز حمله نمی کرد. سرانجام، نبرد کوروپایتی صرفاً یک موفقیت جانبی و موقت بود که در نهایت به نابودی تقریباً تمام مردم پاراگوئه تبدیل شد.

پی نوشت: جنگ یک فاجعه است که تمام جنبه های زندگی بشر، از جمله هنر را لمس می کند. در اینجا می تونید در مورد پنج هنرمندی که مجبور بودند سرباز شوند بخوانید و در اینجا نیز می تونید چگونگی تأثیر جنگ جهانی اول بر هنر را ببینید.