رود سِن در شتو

با این‌که پیر اگوست رنوآر معمولا به عنوان نقاش پیکره درنظر گرفته می‌شود، مناظری که او در بازه‌ی دهه‌های ۱۸۶۰ و ۱۸۷۰ نقاشی کرد به صورت جسورانه‌ای تجربی بودند. در سن در شتو، او تقریبا تمامی بوم نقاشی را با آب و آسمان پر کرده‌ است. قطعه‌ای محدود از خشکی، خط افق را تشکیل می‌دهد که پشت یک پل راه‌آهن در مسافت میانه‌ای قرار گرفته است. رد قلم‌هایی که پیچیده و تقریبا مضطرب به نظر می‌رسند و بر نقاشی چیره شده‌اند، مشخصه‌ی تکنیک رنوآر در دهه‌ی ۱۸۷۰ بود، و معمولا توسط منتقدین ابتدایی امپرسیونیسم مورد محاکمه قرار می‌گرفت. رنوآر این مناظر را در سالن یا در نمایشگاه‌های اولیه‌ی امپرسیونیستی به نمایش نگذاشت. او آنها را در معرض دید عموم در سال ۱۸۷۷ قرار داد، در سومین نمایشگاه امپرسیونیست، جایی که او پنج نقاشی منظره‌اش را به نمایش گذاشت.

اگر دوست دارید درباره‌ی رنوآر بیشتر بدانید، فراموش نکنید که سری به دوره‌ی عظیم امپرسیونیسم ما در دوره‌های DailyArt بزنید! : )‌

پی‌نوشت: معمولا زن زیبایی در نقاشی‌های رنوآر دیده می‌شود. نام او لیزه ترهوت (Lise Tréhot) است. اینجا می‌توانید درباره‌ی این زیبای مرموز بیشتر بخوانید!