خودنگاره

قرن هجدهم میلادی در فرانسه را می‌توان به عنوان دوره‌ای تحول‌بخش برای بانوان درنظرگرفت چراکه در این دوره شمار روزافزونی از زنان پا به عرصه‌ی کارهای اجتماعی جدیدی گذاشتند. این تغییر در دنیای هنر هم مشخص بود،‌ جایی که اولین نقاشان زن مثل الیزابت لوئیس ویگی لوبرن و آدلاید لابلی گویارد در پایان قرن شروع به ایجاد شغلهای حرفه‌ای جدید کردند. هر دوی این هنرمندان جزو اولین بانوانی بودند که برای حضور در رویال آکادمی نقاشی و مجسمه‌سازی برگزیده‌شدند، و برای شمار زیادی از زنان هم در این آکادمی و هم در جامه‌ای گسترده‌تر راه را میسر کردند.

ماری گابریل کاپت،‌ این هنرمند فوق‌العاده، پس از اینکه در لیون متولد شد در پاریس تحت نظر لابلی گویارد آموزش دید. این هنرمند جزو ۲۱ نقاشی بود که آثارشان را در سالن ۱۷۹۱ به نمایش گذاشتند، نمایشگاهی که درست بعد از انقلاب فرانسه برگزار‌شد. 

ماری در خودنگاره‌اش (که حدودا در سال ۱۷۸۳م. نقاشی شده) گچ تحریر در دست دارد که در نگهدارنده است و روبروی سه‌پایه‌اش قرار دارد. این نقاشی چهره‌ی شاداب این هنرمند در ۲۲ سالگی را نشان می‌دهد،‌ پرطراوت و سرزنده، پیراهن ساتن آبی‌رنگی برتن دارد که در قسمت سینه به شکل زیبایی باز است، این پیراهن به روبانهایی مزین شده که روحیه‌ی سرزنده‌ی قرن ۱۸ را بازتاب می‌کند. با این حال در پس این جذابیت چشم‌نواز،‌ این نگاره ویژگی‌ بی‌تکلفی و سادگی را از خود نشان می‌دهد، ویژگی که به سبک هنری دوره‌ی بعد از خود اشاره دارد، سبکی که در حال تکامل بود. در همین زمان بود که طوفان انقلاب فرانسه در راه بود و دنیای هنر شروع به همصدایی با جریان ایده‌آل‌گرایی احیا شده‌ای کرده‌بود که الهام گرفته از هنر کلاسیک و هنر یونان و رُم،‌ و همینطور رئالیسم مأنوس با شهروندان نوظهور جامعه بود. 

من عاشق این خودنگاره‌ام: کاپت اعتماد به نفس زیادی دارد و به حرفه و استعداد خود افتخار می‌کند. می‌توانید این اثر را در کارت پستالهای ۵۰ تایی پرفروشمان آثار هنرمندان زن پیدا کنید. :)

پ.ن: از اینجا می‌توانید ده خودنگاره از هنرمندان زن را ببینید! آیا همه‌ی آنها را می‌شناسید؟