خودنگاره

از ژن ابوترن بیشتر در تاریخ هنر به عنوان الهام‌بخش، مدل، معشوقه و مادر فرزند هنرمند آمادئو مودیلیانی یاد می‌شود. عشق پرشور و در نهایت تراژیک بین ژن و مودیلیانی توسط خانواده ابوترن نامناسب در نظر گرفته می‌شود و با شیوه زندگی نامنظم و بیماری مودیلیانی مسموم شد؛ آن در نهایت با مرگ مودیلیانی در 24 ژانویه 1920 به پایان رسید و کمتر از 48 ساعت بعد ژان در سن 21 سالگی و در ماه هشتم بارداری خودکشی کرد.

ابوترن خود نقاش بود. به تازگی است که ژن ابوترن، به عنوان نقاش، صدای خودش را دریافت کرده است. او مانند برادرش آندره که آرزوی نقاش شدن را داشت، در آکادمی کولاروسی پاریس تحصیل کرد، جایی که در سال 1916 با مودیلیانی آشنا شد.

این خودنگاره برجسته که حدودا در سال 1917 کشیده شد (تقریبا همان زمانی که مودیلیانی اولین پرتره ژن را کشید) توصیفات شناخته شده درباره شخصیت خجالتی، ساکت و ظریف ژن را به چالش می‌کشد. با چشمان بادامی‌شکل نافذش که مستقیما به بیننده خیره شده و از رنگ‌های صاف و جسورانه استفاده می‌کند، به نظر می‌رسد ژان خود را به‌عنوان یک زن جوان به تصویر می‌کشد که به انتخاب خود برای نقل مکان با معشوق مریض و مست خود از ناامیدی خانواده‌اش مطمئن است.

به گفته دوستانش، ژان یک نقاش و خیاط ماهر بود و لباس‌هایش را خود طراحی می‌کرد. ردای الهام گرفته از لباس‌های ژاپنی که او با افتخار در اینجا می‌پوشد به احتمال زیاد یکی از ساخته‌های خودش است. با توجه به مرگ زودهنگام این هنرمند زن و کمیاب بودن آثار او در بازار، خودنگاره ژان گواهی منحصر به فردی است که او را به عنوان هنرمند جوان روشن رو با دو دسته موی بلند بافته‌شده قهوه‌ای تیره و هدبند مشکی، تضاد رنگی که نام مستعار "Noix de Coco" (نارگیل) را از هنرمندان مون‌پارناس به او داده بود، به تصویر می‌کشد.

زن، زندگی، آزادی -م