De geliefden

Dit is een van een kleine groep schilderijen door Margritte geschilderd in Parijs in 1927-28, waarin hij de identiteit van de figuren verhult in witte doeken. De oorsprong van dit ontzettende beeld is te vinden in verschillende bronnen van Margrittes verbeelding. Zoals veel van zijn surrealistische collega's was Margritte gefascineerd door 'Fantômas', de schaduwachtige held van een thrillerserie dat in 1913 voor het eerste verscheen in romanvorm en kort daarna in films van Louis Feuillade. De identiteit van 'Fantômas' is nooit onthuld; hij verschijnt in de films vermomd met een stuk stof of kous over zijn hoofd. Een andere bron van de gehulde hoofden in Margrittes schilderijen is voorgesteld in de herinnering van zijn moeders waarschijnlijke zelfmoord. In 1912, toen Margritte nog maar dertien jaar oud was, werd zijn moeder verdronken gevonden in de rivier de Sambrel; toen haar lichaam uit de rivier werd gehaald zou haar nachtjapon om haar hoofd gewikkeld zijn geweest. Margritte zelf hield niet van de verklaringen die het mysterie van zijn afbeeldingen verspreidden. In de geliefden drukken een man en een vrouw hun hoofden tegen elkaar in een sterk gebaar, bijna alsof hun foto laten nemen. Het zou een vakantiekiekje kunnen zijn, met stukken natuur van de Normandische kust en zee. Maar door het simpele middel van doeken die de hoofden van de geliefden bedekken, strak naar achter getrokken en gekruld als touwen over hun schouders, is de spontane intimiteit van dit 'vakantiekiekje' een spook van vervreemding, verstikking en zelfs de dood geworden. An sich zo normaal, zelfs absurd, wordt deze afbeelding huiveringwekkend in de geestesoog.