De volharding van het geheugen

Salvador Dalí beschreef zijn schilderijen vaak als "handgeschilderde droomfoto's." Hij baseerde dit landschap aan zee op de kliffen van zijn thuisregio in Catalonië, Spanje. De mieren en smeltende klokken zijn herkenbare beelden die door Dalí in een onbekende context werden geplaatst of op een ongebruikelijke wijze werden verwerkt. Het grote centrale wezen bestaande uit een misvormde neus is ontstaan uit de verbeelding van Dalí, ook al wordt het vaak geïnterpreteerd als een zelfportret. De lange wimpers lijken insect-achtig; wat zijn tong zou kunnen zijn ontspringt vanuit zijn neus zoals een dikke slak die uit zijn huis kruipt. Het thema hier is tijd, van de smeltende horloges tot het verval geïmpliceerd door de zwermende mieren. Een meester in wat hij "de gewoonlijke verlammende trucs van het gezichtsbedrog" noemde, schilderde Dalí met "de meest imperialistische woede van precisie," maar alleen, zei hij, "om verwarring te systematiseren en daarmee de hele wereld van de werkelijkheid in diskrediet te brengen." Er is, echter, een knipoog naar de werkelijkheid: de vergelegen gouden kliffen zijn van de kust van Catalonië, Dalí's thuis.