Zelfportret met Zwarte Vaas en Gespreide Vingers

Egon Schiele was in het begin van de 20ste eeuw een belangrijk Oostenrijks figurtatief schilder, protégé van Gustav Klimt. Zijn werken, veel zelfportretten, zijn vooral opmerkelijk door de intensiteit ervan. De kronkelende lichamen en de expressieve lijnen die Schiele's schilderijen en tekeningen karakteriseren zijn een voorbode van het expressionisme. In 1911, toen Schiele dit zelfportret schilderde, ontmoette hij de 17-jarige Walburga (Wally) Neuzil, die met hem in Wenen woonde en model  stond voor veel van zijn opvallende werken. We weten heel weinig over haar, behalve dat ze voordien poseerde voor Klimt en mogelijk één van zijn maitresses werd. Schiele en Wally wilden het Weense milieu, dat ze als claustrofobisch ervaarden, ontvluchten en gingen naar Cesky Krumlov (Krumau), een kleine stad in Zuid Bohemen. Krumau was de geboorteplaats van Schiele's moeder, vandaag is het museum gewijd aan Egon Schiele er gevestigd. Ondanks de connectie van Schiele's familie met de stad werden hij en zijn geliefde er weggejaagd door de plaatselijke bevolking die hun levenswandel afkeurden, inclusief zijn zogenaamd gebruik van plaatselijke jonge meisjes als model.