Scheiding

In zijn schilderijen uit het midden van de jaren 1890 gebruikte Munch steeds weer variaties van dezelfde beelden: de zuil van licht op de zee, het blonde meisje op het strand, de wellustige vrouw in het rood, de oudere vrouw in het zwart, de ongelukkige man, enz. Hij verwerkte deze in verschillende combinaties om verschillende menselijke omstandigheden en verhoudingen te symboliseren. Hier illustreert hij het verdriet van de man die afscheid neemt van zijn geliefde. Zoals in andere schilderijen bestaat het beeld uit twee componenten: het objectieve op de voorgrond, waar de hoofdfiguur frontaal en actief is afgebeeld, zoals hier, of in profiel en contemplatief, en op de achtergrond het subjectieve, het beeld van het verleden in zijn of haar geestesoog. De verliefde man lijkt op het punt te staan vooruit te gaan, de toekomst in, maar zijn pad wordt versperd door de karmozijnrode plant, wellicht een mandragora, een symbool voor liefde en dood. De man lijkt gevangen in het heden. Bovendien zweeft het lange haar van het meisje zijn wereld binnen. Het streelt  zijn hoofd en verbindt hem aan zijn visioen zodat hij niet aan zijn herinneringen kan ontsnappen. Doordat de lijnen van het schilderij met elkaar versmelten worden de vloeiende rondingen van het meisje opgenomen in het vlakke, artnouveau- patroon van de kustlijn en zo ontstaat er een eenvormig en vervrouwelijkt beeld van het verleden. De figuur van de man daarentegen, met zijn zwarte silhouet en duidelijke contouren, vormt samen met de bloederige plant een scherper patroon.