De Luiheid

Valloton begon als portretschilder maar werd internationaal bekend voor zijn indrukwekkende zwart/wit houtsnedes. Het is innoverend werk in een niet geëvenaarde stijl en sfeer: de houtsnedes trillen van onderliggende spanning of dreiging, hoewel de humor ervan vaak doordrenkt is van sociale kritiek. Valloton was een meester-observator, een chagrijnige, venijnige man die de wereld op afstand hield maar die hij, in al zijn wreedheid en absurditeit, scherp observeerde . Zijn schilderijen stellen alledaagsse taferelen voor, terzelfdertijd zit er een raadselachtige bevreemding in. De afstandelijke presentatie van zijn onderwerpen staat in schril contrast met de onderliggende emoties. Wat speelt zich af tussen de figuren, wat smeult er onder onder het gladde oppervlak, welke emoties zinderen onder deze beheerste, afstandelijke schildersstijl?