De koorddanseres

Forain maakte in de Koorddanseres een scherpe compositorische scheiding tussen het werelden van de illusie (de uitvoerende) en de werkelijkheid (de toeschouwer). De uitvoerende balanceert onzeker boven de grond, terwijl haar gewicht het koord laat doorzakken tot het bijna de hoofden van haar bewonderaars raakt.  Ze heeft geen bijzondere individualiteit en lijkt volkomen onbewust van haar omgeving. In zekere zin is zij een optredende pop, genegeerd door iedereen op een enkeling in het publiek na, dat onder haar door wandelt. Ze is de kermis equivalent van Degas’ balletdansers, gekleed als ze is in een tutu en spitzen, ondanks de relatieve platheid van zowel haar vaardigheid en haar publiek. Waar Degas’ ballerinas moeite doen om gewichtloos te zijn, balanceert Forain’s koorddanseres haar gewicht zodanig dat ze boven het publiek kan blijven; en de kunstenaar legde haar vast precies op het moment van haar triomf.