Paul Gauguin
Toen Gauguin terugkeerde naar Frankrijk bracht hij het merendeel van zijn tijd door in Parijs om zijn werk te promoten. Ondertussen schreef en illustreerde hij Noa Noa, een gefictionaliseerd verslag van zijn ervaringen op Tahiti. Mahana No Atua, één van de weinige schilderijen die Gaugain afwerkte in die periode, is nauw gerelateerd aan dit literair project. De setting is een Tahitiaans landschap bij de zee, de compositie is opgedeeld in drie horizontale delen.
Bovenaan voeren eilandbewoners een ritueel uit naast een torenhoog beeld. Zoals vele figuren in Gauguin's Tahitiaanse werken was het monumentale beeld niet geënt op een lokale religie maar gebaseerd op een reeks foto's van uitgehouwen reliëfs die het tempelcomplex in Borobudur (Java) versieren. In de middelste laag worden drie symmetrisch geordende figuren op een veld van roze aarde geplaatst in poses die geboorte, leven en dood zouden kunnen uitdrukken. De vrouw in het midden, qua vorm en plaatsing gelinkt aan het beeld boven haar, lijkt op afbeeldingen van andere Tahitiaanse vrouwen die Gauguin maakte, waarmee hij de christelijke figuur van Eva in het paradijs suggereerde. De onderste laag van de compositie gebruikt Gauguin brilliante, contrasterende kleurschakeringen die in het water worden gereflecteerd. Gauguin's postimpressionistische stijl, gedefinieerd door een afnemende neiging om reële objecten af te beelden en het expressieve gebruik van platte, gebogen vormen in vurige kleuren, heeft vele abstracte schilders van het begin van de 20ste eeuw beïnvloed.