Les Trains de Projectiles pour la Lune

Ontdekken — zwervend op zoek naar het onvoorstelbare, verdwalen in een poging om de parelwitte poorten van een nieuwe wereld te vinden - dat is het goud van de avonturier. Hier zit ik dan, veilig en wel, te laat geboren om onze planeet te verkennen en te vroeg om andere te ontdekken. Voor het raam zittend en naar de haven starend, wordt de verbeelding van een kind geprikkeld door aanleggende schepen, waarmee al die verhalen uit een andere wereld aan land komen - wilde dieren, een berg, kolossale monumenten, ongekende schatten, wat konden die zeelieden vertellen over wat de zee verbergt? Toen hij opgroeide bleef de verbeelding van Jules Verne door het raam turen. De hang naar avontuur bracht hem ertoe zijn juridische loopbaan op te geven, leidde hem niet naar de andere kant van de wereld, maar naar alle hoeken van de bibliotheek. Hoewel zijn verhalen vele culturen en plekken nauwkeurig beschrijven en zelfs technologische sprongen van vooruitgang zoals raketten en onderzeeërs voorspelden, dankt hij de precisie van zijn voorspellingen aan intensief onderzoek, vrienden uit de wetenschappelijke gemeenschap en een rijke verbeelding. De illustraties van de boeken van Verne, inclusief die van de kunstenaar van vandaag prikkelden de verbeelding net zo. 

Ter vergelijking: de Hudson River School was een geïinspireerde groep schilders uit New York. Tegen het midden van de 19e eeuw was er nog veel van Noord-Amerika onbekend voor kolonisten en de rest van de wereld. En daarom trachten deze schilders de verborgen schoonheid van het nieuwe continent te vinden en af te beelden. Stel eens voor hoe moest zijn geweest om de Upper Geyser Basin te ontdekken, al die gekke kleuren te zien, de waanzin van het scenario, bijna buitenaards voor het oog van de nieuwkomer.  Ze wilden mensen doen geloven dat zulke plekken bestonden, maar ook ze gevoel van fascinatie geven; daarom werden grote canvassen beschilderd met een subtiele mengeling van realisme en romantiek, niet veel anders dan de afbeelding door Montaut van de reis naar de verafgelegen maan. Zelfs Jules Verne kon zich niet voorstellen dat ooit een kind, door het aanraken van een verlicht stuk glas, dat in een broekzak past, zou kunnen reizen door elk deel van de aarde.  De wereld die de Hudson River School probeerde te laten zien, is nu makkelijk zichtbaar te maken met Google Earth, zo magisch als het ook lijkt om met Street View te navigeren, lijkt het mij, dat het wonder van de absolute ontdekking verloren is gegaan.  Het is moeilijk om verrast te worden als alle verwachtingen zijn uitgekomen en alle plekken zijn bezocht. Het was dus met grote opwinding dat ik deze week wachtte op de aankondiging van NASA, die onthulde dat er sporen van water zijn gezien op Europa, een kleine met ijs bedekte maan, die om Jupiter draait. 

In de jaren '70 van de 20e eeuw kwamen wetenschappers tot de conclusie dat sommige levensvormen bestaan dankzij chemosynthese, als alternatief voor fotosynthese — energie opwekking zonder zonlicht. Het is dus bijzonder opwindend te horen dat Europa, een van de manen van Jupiter, waarvan al jaren gedacht wordt dat er bevroren water is, erupties kent van waterdamp. Het brengt ons dichterbij de ontdekking dat er vloeibaar water onder de ijslaag bevindt - een sleutelelement om leven mogelijk te maken (althans zoals wij het kennen). Wie weet dat er eens een bemanning van onverschrokken avonturiers zal landen op Europa en met een Jules Verne-achtige machine de ijs capsule in zal reizen en voor de eerste keer het antwoord zal zien op de meest ultieme vraag: Zijn we alleen in dit universum? Oh wat een openbaring zou dat zijn. 

- Artur Deus Dionisio. 

Bedankt Mark, voor de inspiratie voor de beschrijving van vandaag :)