Poppentheater

Net als Picasso ging Paul Klee op zoek naar een eenvoudige, moderne manier van expressie. Maar in tegenstelling tot Picasso, die onder de indruk was van betoverende "primitieve" sculpturen, vond Klee de originele bron voor zijn kunst in zijn eigen kindertekeningen. Aanvankelijk deed hij voorzichtige pogingen tot een vormelijke vereenvoudiging. In latere jaren maakte hij zich een bewuste naïviteit eigen die zich ontwikkelde in zijn hoogstpersoonlijke stijl.

In de aquarel het Poppentheater maakt hij van het theater het denkbeeldige podium van de kindertijd. Het doek verbergt een diepte die je op het eerste gezicht niet zou verwachten. De felgekleurde, uit strepen bestaande figuren contrasteren met de donkere achtergrond als een fotonegatief. De pop op de grond lijkt uit het oog verloren en de kleine eenhoorn rechts stapt koppig door. De tegenstrijdige boodschappen van het schilderij stemmen overheen met de techniek die erachter ligt: het bestaat uit twee individuele delen en Klee retoucheerde de leemte ertussen met zwarte waterverf. Het onderste deel is een fagment van het doek Stilleven met dobbelstenen dat Klee in zijn werkcatalogus noteerde bij het volgende nummer, 1923, 22. In dat opzicht wordt het Poppentheater een podium met een dubbele bodem en een plantaardige "onderwereld".

We presenteren het werk van vandaag met dank aan het Zentrum Paul Klee in Bern waar je tot 12 maart de tentoonstelling Paul Klee and the Surrealists kan bezoeken. Het is de eerste omvattende tentoonstelling over Klees relatie met de surrealistische kunstenaars in Parijs in de jaren '20 en '30. Ze brengt een groot aantal surrealistische  werken samen van onder meer Max Ernst, Joan Miró, erto Giacometti, André Masson en Salvador Dalí. Een bezoekje waard!