Paard en Trein

Momentum en spanning trekken de toeschouwer naar de scène van een galopperend paard op een ramkoers met een locomotief die over de sporen rijdt. De waarschijnlijke naderende ondergang van het paard is zeer verontrustend, maar de toeschouwer kan niet wegkijken. De Canadese kunstenaar Alex Colville was een meester in het creëren van scènes die de kijker soms intrigeren en soms onaangenaam zijn. Er is altijd een gevoel dat er meer aan zijn schilderijen is dan wat wordt onthuld.

Paard en Trein werd geïnspireerd door een vers geschreven door de Zuid-Afrikaanse dichter Roy Campbell: "Against a regiment I oppospose a brain / And a dark horse against an armoured train"(Tegen een regiment stel ik een brein/ En een donker paard tegen een gepantserde trein). Net als Colville's andere werken was het zorgvuldig gepland en nauwgezet uitgevoerd. Laag verf over laag verf werd langzaam aangebracht om een ​​egaal en grimmig beeld te produceren.

Het gewicht tussen leven en dood, goed en kwaad werd gedragen door Colville's ervaring als oorlogskunstenaar in de Tweede Wereldoorlog. Hij was begin twintig toen hij door heel Europa werd ingezet om te documenteren wat hij zag, inclusief de open massagraven van het bevrijde concentratiekamp Bergen-Belsen in 1945. De beklemmende beelden waarvan hij getuige was, bleven hem bij en hadden een diepgaande invloed op zijn kunst. Hij werd eveneens beïnvloed door de Amerikaanse realistische schilders Edward Hopper en George Tooker. Colville's werken zetten mensen niet aan tot actie en hervormingen, maar leverden stil commentaar op de wereld om hem heen. Zijn motieven waren familie, dieren en landschappen in de buurt van zijn huis in New Brunswick en Nova Scotia. De treinrails afgebeeld in Paard en Trein lopen door de moerassen van Aulac, New Brunswick.

 De glimmende rails, die de straal van de koplamp van de trein weerkaatsen, leiden de blik van de kijker langs de sporen naar de tegemoetkomende trein. Door de kijker langs de sporen te positioneren, frontaal naar de trein gericht als het onverschrokken paard, verhoogt Colville het gevoel van gevaar en urgentie. Ondanks de kennis van beweging, is het een statische scène - een moment bevroren in de tijd. De kijker moet zich afvragen: "Hoe zal het aflopen?"

 - Martina Keogan