Piero della Francesca
Piero della Francesca, de Italiaanse Renaissance meesterschilder, kreeg de opdracht dit fresco te schilderen voor de Gotische Residenza, de gemeentelijke vergaderzaal in Sansepolcro. Deze werd uitsluitend gebruikt werd door de Conservatori, de hoofdmagistraten en gouverneurs, die, voordat zij begonnen aan hun raad, zouden gebeden hebben voor deze afbeelding. Dit fresco werd hoog op de muur tegenover de inkom geplaatst en had als onderwerp een verwijzing naar de stadsnaam ( wat betekent Heilig Graf ), afgeleid van de aanwezigheid van twee relikwieën van het Heilig Graf dat gedragen wordt door 2 pelgrims in de 9de eeuw.
Jesus staat in het midden van de compositie en wordt geportretteeerd op het ogenblik van Zijn verrijzenis. Dit wordt gesuggereerd door de positie van het been op leuning van Zijn tombe dat door Piero wordt weergegeven als een klassieke sarcofaag. De Britse kunsthistoricus Andrew Graham-Dixon merkt op dat behalve de wonde, Christus' lichaam even perfect gebeeldhouwd en zo vlekkeloos is als dat van een antiek beeld. Maar er zijn ook tekenen van grote menselijkheid te vinden: het niet-geïdealiseerde, haast grof gelaat, de drie huidplooien op zijn buik die rimpelen wanneer hij zijn linkerbeen optilt. Piero benadrukt zijn tweeledigheid, zowel mens als God.
Volgens de overlevering en in vergelijking met de illusterende houtsnede Lives of the Painters van Vasari is de slapende soldaat in bruine gevechtsuitrusting, rechts van Christus, een zelfportret van Piero. De aanraking van het hoofd van de soldaat met de vlaggestok die Christus vasthoudt staat voor het contact met de goddelijkheid.
Het fresco werd bijna vernietigd tijdens de Tweede Wereldoorlog. Enkel omdat Tony Clarke, een Britse artilleriesoldaat, bevelen trotseerde en zijn manschappen ervan weerhield de stad te kanonneren, bleef het gespaard. Clarke had dit fresco nooit gezien, maar hij had wel het essai dat Aldous Huxley in 1925 schreef gelezen. Hierin wordt de Verrijzenis beschreven: "Het grootste schilderij hangt daar voor ons in complete en actuele pracht." Dankzij hem overleefden zowel de stad en zijn beroemde schilderij. Toen de gebeurtenissen van die periode uiteindelijk duidelijk werden, werd Clarke gevierd als een lokale held en tot op vandaag is er een straat in Sansepolcro die zijn naam draagt.