Mand met appelen

Kunst, beweerde Paul Cézanne ooit, is 'een harmonie die parallel met de natuur loopt', geen imitatie van de natuur. In zijn zoektocht naar onderliggende structuur en compositie ontdekte hij dat de kunstenaar niet verplicht is om echte voorwerpen in een echte ruimte voor te stellen.

Mand met appelen wordt vaak opgemerkt omwille van het onsamenhangende perspectief. Er wordt beweerd dat het net door de onevenwichtige delen een gebalanceerde compositie wordt. De gekantelde fles, de hellende fruitschaal en de verkorte lijnen van de koekjes grijpen in elkaar met de lijnen van het tafelkleed. Bovendien bevindt de rechterkant van het tafelblad zich niet in hetzelfde vlak als de linkerkant, alsof het beeld simultaan twee zichtpunten toont.

Dergelijke schilderijen hielpen mee om een brug te bouwen tussen impressionisme en kubisme.

Dit schilderij is één van de zeldzame werken die door Cézanne gesigneerd werden. Het maakte deel uit van een belangrijke tentoonstelling waarop de Parijse kunsthandelaar Ambroise Vollard in 1895 bij de kunstenaar aangedrongen had. Omdat Cézanne het grootste deel van zijn loopbaan in zijn bakermat, de Provence, doorgebracht had was dit de eerste keer in bijna twintig jaar tijd dat het publiek de werken kon zien van de kunstenaar die nu als de vader van de moderne schilderkunst gezien wordt.

Om meer over de stillevens van de kunstenaar te weten te komen kan je het artikel Alles wat we over Cézannes fruit weten lezen.