Dit portret hield de herinnering aan Dolores Hoyos voor haar familie en vrienden levend. Het schilderij toont het realisme dat kenmerkend was voor de beeldtaal van Hermenegildo Bustos. Hij wilde de emotionele en psychologische lading in de gezichtstrekken van de geportretteerden weergeven. Heel anders dan de idealiserende manier van schilderen die in de tweede helft van de 19e eeuw gebruikelijk was.
Dolores Hoyos wordt gepresenteerd als een jonge vrouw die teder een witte bloem, een magnolia, in haar hand houdt. Deze bloem symboliseert onder meer een nobele geest en zuiverheid. Deze eigenschappen kunnen staan voor jeugd of een verlies. De jonge vrouw is volledig gekleed in het zwart, alsof ze in de rouw is. Dit is slechts een mogelijke interpretatie.
Vergeleken met de overdaad aan juwelen en andere accessoires die modellen in die tijd droegen, zijn de sieraden van de jonge vrouw eenvoudig: een paar oorbellen, om haar nek een ketting met een ovale sluiting en enkele vrij eenvoudige ringen. Die soberheid wekt het vermoeden dat Bustos afkomstig was uit de de middenklasse. In de zwarte jurk heeft de schilder met enkele iets lichtere penseelstreken een aantal plooien aangebracht. De kleding en de achtergrond contrasteren met de bleke huid van het meisje en de sneeuwwitte bloem.
Dolores Hoyos maakt een onbevreesde indruk. En hoewel ze haar blik recht vooruit heeft gericht, lijkt zij in het niets te staren. Ze heeft een ernstige gelaatsuitdrukking, zoals alle modellen die zijn geportretteerd door Bustos. Het is moeilijk, zelfs vrijwel onmogelijk, om ook maar iets van een glimlach in zijn portretten te vinden. Ook bij die van kinderen. Maar ondanks deze ernst lukt het de schilder in zijn portretten een treffende karakterschets te geven van zijn modellen.
Hermenegildo Bustos was erop uit om de gelaatstrekken van zijn modellen nauwgezet weer te geven. Vandaar dat we in zijn werk sterke en harde, maar ook subtiele en zachte uitdrukkingen kunnen vinden. In zijn schilderijen komen regelmatig iconografische elementen terug, zoals de magnoliabloem in dit schilderij. Vanaf 1850 zien we een aantal constante kenmerken in zijn werk, zowel qua techniek als qua vorm. Gedurende 22 jaar gebruikte hij of staalplaat of canvas als ondergrond en bijna elke keer beeldde hij zijn modellen af op driekwart profiel, op een rechthoekig formaat. Dat is ook het geval bij dit werk dat de kunstenaar 1864 maakte.
- Maestro Carlos Uzcanga Gaona.
We presenteren het schilderij van vandaag met dank aan het Museo Blaisten :)
PS Hier zijn tien van de beroemdste zelfportretten van vrouwelijke kunstenaars. <3