Zonder titel

Rabindranath Tagore was een veelzijdige geleerde: dichter, schrijver, componist, filosoof én sociale hervormer. Hij gaf nieuwe vorm aan zowel de Bengaalse literatuur en muziek als aan de Indiase kunst met contextueel modernisme in de late 19e en begin 20e eeuw. In 1913 was hij de eerste niet-Europeaan die de Nobelprijs voor literatuur won. Ook componeerde hij de nationale hymnen voor zowel India als Bangladesh.  En ... hij was een schilder.

Op 60-jarige leeftijd begon Tagore te tekenen en te schilderen. Succesvolle tentoonstellingen van zijn vele werken werden overal in Europa gehouden, allereerst in Parijs, aangemoedigd door kunstenaars die Tagore in het zuiden van Frankrijk ontmoet had. Hij was waarschijnlijk rood-groen kleurenblind wat resulteerde in werken met vreemde kleuren en ongebruikelijke esthetiek. Zijn schilderstijl was zeer individueel, gekaraktiseerd door simpele duidelijke vormen en een ritmische inslag, en zou later vele Indiase kunstenaars inspireren. Zijn eerste schilderijen waren vooral fantasierijke werken, meestal gefocust op dieren of ingebeelde wezens die doordrongen waren van levendigheid en humor. Menselijke figuren worden afgebeeld of als individuen met expressieve gebaren of in een groep in theatrale settings, zoals in de aquarel die we vandaag presenteren. In portretten gemaakt tijdens de jaren 1930 geeft hij het menselijk gelaat weer op een wijze die doet denken aan een masker of een 'persona' (personage). Landschapsonderwerpen vertegenwoordigen het kleinste gedeelte in Tagore's oeuvre.

PS Zou je meer willen weten over Indiase kunst? Hier zijn er zeven moderne Indiase schilders die je zou moeten kennen.