Kompozycja B (nr II) z czerwienią

Piet Mondrian osiągnął swój dojrzały styl „czystej” abstrakcji około 1920 roku, mieszkając w Paryżu. Unikał wszelkich odniesień do natury i ograniczył się do kwadratów lub prostokątów w podstawowych kolorach, umieszczonych w białych polach i ograniczonych przecinającymi się liniami prostymi. Jego płótna wyrażały, jak sądził, zasady „ekwiwalencji plastycznej” lub tego, co nazwał „neoplastycyzmem”. Z płaszczyznami kolorów podstawowych, równoważącymi płaszczyzny niekolorowe (białe, szare lub czarne) oraz pionowymi liniami przeciwstawnymi liniom poziomym, gdzie obie odgrywają rolę w definiowaniu tych płaszczyzn, jego prace ucieleśniają, w jego mniemaniu, zasady równowagi i harmonii. Uważał swoje starannie skomponowane płótna za mikrokosmosy, lub wzory doskonałej równowagi tak w sztuce jak i we wszystkich sferach życia; i miał nadzieję, że zasady „neoplastycyzmu” będą stanowić podstawę przyszłego idealnego społeczeństwa. W późniejszych pracach Mondriana, takich jak Kompozycja B z czerwienią, linie nie oznaczały już tylko granic płaszczyzn kolorów. Ciągną się zamiast tego wzdłuż i wszerz płócien i stają się najbardziej aktywnymi elementami kompozycji. Dynamiczne przecinanie się linii sprawiało, że kolorowe płaszczyzny nie były postrzegane jako statyczne byty, a nierówne odstępy między liniami tworzyły wizualny rytm.