Carroña (Padlina)

Wyobraźmy sobie starannie, ręcznie wykonany, wspaniały żyrandol ze szkła dmuchanego... a następnie celowe zrzucenie go na ziemię. Hiszpański artysta sztuki szklarskiej, Javier Pérez, zrobił właśnie to ze swoim prowokacyjnym i niepokojącym dziełem zatytułowanym Carroña (Padlina). Rozbity, krwawoczerwony żyrandol symbolizuje padlinę, nad którą chciwie pochylone są wypchane wrony. Odłamki szkła zwisają z ich dziobów, gotowe do pożarcia. Ogrom szkarłatnych i żółtych kawałków szkła, sugerujących rozpryskaną krew i osocze, rozchodzi się od punktu uderzenia. Daje to niepokojące i absolutnie dramatyczne wrażenie.

Czerwony kolor i jego symboliczne znaczenia fascynowały barcelońskiego artystę, podobnie jak przeciwstawne tematy piękna i obrzydliwości, duchowości i fizyczności, kreowania i niszczenia (a także związany z tym motyw metamorfozy). Oprócz pracy ze szkłem, żywicami, brązem, lateksem i porcelaną, Pérez włączył do swoich instalacji także nietypowe materiały, takie jak końskie włosie, jelita i kokony jedwabnika, które zgłębiają tymczasowość i cykliczną naturę życia.

W Padlinie, Pérez używa inspirowanej Edgarem Allanem Poem metaforyki, symbolizującej upadek słynnego, wielowiekowego weneckiego przemysłu szklarskiego. Przeniesiony z Wenecji na pobliską wyspę Murano w 1291 roku, przemysł ten osiągnął swoją złotą erę w XVI wieku. Rozwój angielskiego i czeskiego szkła kryształowego w następnym stuleciu doprowadził do jego schyłku, a zamykanie przez Napoleona fabryk szkła w 1807 roku było bliskie upadkowi dla szanowanych szklarzy. Pomimo, że przemysł szklarski Murano odrodził się kilkadziesiąt lat później, aktualnie ponownie traci na znaczeniu w związku ze zmniejszającym się popytem i konkurencją ze strony naśladowców.

Pérez stworzył to uderzające dzieło na Murano w 2011 roku.

- Martina Keogan

P.S. Szkło odnalazło się w sztuce współczesnej. Możesz zobaczyć niesamowite przykłady tutaj!