Walter Beck
Zanim opracował metodę tempery na gruncie ze skrobi (która stała się jego artystyczną spuścizną), Otto Walter Beck był znakomitym portrecistą. Po przeprowadzce do Nowego Jorku otrzymał zlecenie na 80 różnych portretów weteranów wojny secesyjnej, i ukazanie starzejącego się konfliktu, który dzielił naród.
Smithsonian Museum of American Art wystawił później i zakupił te obrazy, tworząc dumną i patriotyczną kolekcję najwcześniejszych aspiracji tego wtedy jeszcze mało znanego malarza. Choć w późniejszych latach więcej eksperymentował, dzieła te ujawniają wrażliwość i oddanie dynamice wybitnie utalentowanego artysty.
Na tym obrazie słońce pada na dobosza niemal centralnie, zmuszając go do osłonięcia oczu. Intensywne światło odbija się w otaczającej chłopca trawie, bursztynowe formy rozmazują się na wietrze. Stój chłopca porusza się jakby w kontraście do rozwiewanych w tle traw, owijając się wokół ciała i wybrzuszając pod uniesioną ręką.
Choć stoi nieruchomy, model Becka zdaje się poruszać - to z wiatrem, to z Ziemią pod stopami. Ten „ruch” jest efektem, nad doskonaleniem którego Beck spędził większość życia, dopóki nie rozwinął wspomnianej wcześniej techniki. Wykorzystując skrobię jako bazę do farb temperowych, Beck zdołał uzyskać poślizg, który zapewnił mu płynny, szybujący ruch, do którego dążył we wcześniejszych pracach.
Walter Beck i jego przyjaciel W.B. Yeats spędzali wiele czasu na Innisfree, malowniczej wyspie pośrodku jeziora. Możecie przeczytać o tym pięknym miejscu i jego wpływie na obu artystów w artykule "A Search for Solace at Innisfree Gardens".
- Anthony deFeo