Govardhan
Miniaturowe obrazy Mogołów zaczęły powstawać pod patronatem cesarza Akbara w XVI-wiecznych Indiach. Ta forma sztuki łączyła głównie miniaturowe portrety z motywami dekoracyjnymi, zwykle jako część pamiątkowych królewskich albumów. Technika ta była przekazywana z pokolenia na pokolenie przez pracownie i tradycje rodzinne.
Malarz cesarskiego dworu, Govardhan, rozkwitał przez trzy pokolenia mogolskich cesarzy i był znany ze swoich wyrafinowanych portretów. Tę akurat ilustrację stworzył za panowania wnuka Akbara - cesarza Shaha Jahana (który później zbudował Taj Mahal). Przedstawia cesarza siedzącego na zaginionym Pawim Tronie.
Istniało kilka wersji artystycznych, jak i historycznych opisów powstałego w 1628 r. legendarnego Pawiego Tronu Shaha Jahana. Opisano go jako zamkniętą platformę podobną do łóżka na słupach, pod baldachimem wspartym na 12 kolumnach. Nazwa pochodzi od dekoracji, przedstawiającej dwa ozdobione klejnotami pawie. Francuski jubiler Jean-Baptiste Tavernier odwiedził Delhi w 1665 roku i miał godną pozazdroszczenia możliwość osobistej inspekcji tronu. Jego dzienniki podróży skrupulatnie opisują ozdoby z setek kamieni szlachetnych, w tym pereł, diamentów, rubinów i szmaragdów. To wspaniałe dzieło powstawało przez siedem lat i uważa się, że kosztowało dwa razy więcej niż Taj Mahal!
Perski władca Nadir Shah najechał Delhi w roku 1739, pokonując potomka Shaha Jahana - cesarza Muhammada Shaha. Zdobywca zagarnął tron i kilka innych bezcennych artefaktów mogolskich. Uważa się, że po zamordowaniu Nadira Shaha w Iranie w 1747 r. szabrownicy, wykorzystując panującą anarchię, rozebrali i podzielili tron między sobą.
Wersje przypominające oryginał Shaha Jahana posłużyły późniejszym mogolskim i perskim monarchom do stworzenia jeszcze wspanialszych tronów, które równie sugestywnie oddawały wyjątkowe bogactwo obu wielkich imperiów.
- Maya Tola