Laila i Majnun

Uważa się, że Qays ibn-al Mullawah był poetą z Beduińskiej Arabii w VII wieku.  Był zauroczony Laylą al-Aamiriya, zamożną dziewczyną, która należała do tego samego plemienia. Mimo tego, że jego miłość została odwzajemniona, rodzina Layli nie pochwalała ich związku i zabroniła im bycia razem.  Layla wkrótce wyszła za mąż za innego mężczyznę, któremu była wierna (w niektórych wersjach tej historii nigdy nie skonsumowała małżeństwa z wierności dla prawdziwego ukochanego). Po usłyszeniu o małżeństwie załamany Qays uciekł od zrozpaczonych nowiną rodziców i wędrował po lesie, gdzie popadł w szaleństwo. Spędzał dni i noce, płacząc nad Lailą i komponując poezję, zdobywając tym samym epitet Majnun (szalony z miłości).

Mimo że istnieje parę wersji tej historii w kulturze Arabskiej, Tureckiej, Indiańskiej i Azerbejdzańskiej, legenda Layli i Majnuna została spopularyzowana dopiero w XII wieku przez wielkiego Azerbejdżańskiego poetę, Nizamiego Ganjavi.

Dzisiejsze dzieło przedstawia Lailę odwiedzającą Majnuna w lesie. Majnun jest chudy i wyczerpany, ponieważ przestał jeść. Otaczają go leśne zwierzęta, które, jak się wierzy, okazały mu wielkie współczucie i stały się jego stałymi towarzyszami. 

- Maya Tola

P.S. Mihrabs to małe arcydzieła sztuki islamskiej. Przeczytaj o nich tutaj!