Uścisk

Musicie wiedzieć, że moja miłość do Egona Schielego nie ma końca. Spójrzcie na tę parę siedzącą w czułym i namiętnym uścisku. Ktoś jeszcze przedstawiał intymność i bliskość kochanków w tak dyskretny i wścibski sposób jednocześnie?

Dzieło to jest ostatecznym studium wstępnym dla obrazu olejnego o tym samym tytule. Schiele w tym gwaszu oznajmił swój wybór nowatorskiego i niespodziewanego sposobu, w który zaprezentowałby obejmującą się parę na swoim obrazie: ukazani zostaną z niespotykanego punktu widzenia, z mężczyzną odwróconym plecami do widza. 

Artysta przedstawił tutaj siebie. Zaprezentował się nago na dużym płótnie po raz pierwszy od 1911 roku. Jednym z powodów tej przerwy w tworzeniu nagich autoportretów była głęboka trauma, której doświadczył w Neulengbach w 1912 roku, kiedy trafił do więzienia za obrazę moralności. Natomiast modelką postaci kobiecej nie jest żona Schielego, Edith; do tego czasu stała się zbyt puszysta na pozowanie do aktu.

Kiedy Schiele namalował gwasz Umarmung i następnie ukończył obraz olejny, pozostał mu tylko rok przed śmiercią z powodu hiszpanki w październiku 1918 roku. Po zaciągnięciu się w 1915 roku do austriackiego wojska został przydzielony do dostarczania zaopatrzenia, co trzymało go z dala od linii frontu i pozwoliło znaleźć czas na malowanie. Jesienią 1917 roku został przeniesiony, jak oczekiwał, do Muzeum Historii Wojskowości w Wiedniu. Mając jeszcze więcej czasu na pracę w atelier, rozpoczął swój późny cykl obrazów figuratywnych. Jego ogromny wkład w secesję wiedeńską w 1918 roku, który praktycznie równał się retrospektywie, okazał się wielkim sukcesem. Klimt zmarł wcześniej tego samego roku, a Schiele był po tym powszechnie uznawany za jego następcę jako wiodący postępowy artysta Wiednia. Artysta miał wtedy zaledwie 28 lat.

P.S. Tutaj możecie przeczytać więcej o sztuce Schielego, będącej na skraju erotyzmu i patologii.